Tussen de oren.

Zondagavond, tien uur.
Hanne slaapt, nadat ze van mij de luchtwegeninfectie overnam. Wie bij de hond slaapt krijgt de vlooien zeggen ze. Blijkbaar klopt dat.
Blij dat kanker niet besmettelijk is.

De eerste maand van het nieuwe jaar is halfweg.
Een jaar dat ik mocht inzetten samen met mijn vrouw en enkele vrienden.
En met 25 chemopillen, te nemen over vijf dagen in de eerste week van het nieuwe jaar.
Ze kwamen aan, die pillen. Er zijn plezanter manieren om de derde dag van een nieuw jaar te beginnen.
En toch was ik blij dat ik die nog kon en mocht nemen.
En al doe ik het niet graag, ik moest deze keer de witfrakken van oncologie gelijk geven.
De nevenwerkingen van deze nieuwe chemobehandeling zijn een stuk minder manifest dan de nevenwerkingen van het vorig chemoschema.
Het studieschema dat er lag was een feitelijk vergiftigd geschenk.
Nodig, om die belachelijke overheidsregel van 'zes maanden rust' voor je recht hebt op een volgende terugbetaalde behandeling' te overbruggen.
Maar wel heavy.
De nieuwe behandeling biedt me een pak meer levenskwaliteit.
Mijn haar komt terug. Fluffy, dat wel, maar ik heb terug haar. Mijn wimpers en wenkbrauwen zijn er ook terug. Schoorvoetend, dunnetjes, maar hey, alles is beter dan niks. Die dakgoten boven je ogen staan er niet voor niks, geloof me.
Ik 'mag' me terug scheren. Niet omdat de 'dons' er belachelijk uit ziet, maar omdat mijn vrouw me zegt dat ik 'prik'.
Van een boost in het mannelijkheidsgevoel gesproken.
De aften en mondontstekingen blijven uit.
Dus was de (drog)reden die ik aanvoerde om mijn sigaretje te vergoelijken ook meteen vakkundig getorpedeerd. Want roken gaat aftose tegen.
Dus gaf ik het roken op. Zes weken vroeger dan dat ik initieel beloofde.
Omdat ik ergens er genoeg van had, van dat roken.
En belofte schuld maakt.
Ik heb het geweten.
Roken is ongezond en je krijgt er kanker van.
Kom het mij vertellen...
Ik vreet de bonen van jarenlang roken, werken in de petrochemie en copieuze zakendinners wegwerken.
Maar roken doet ook wel andere dingen met je. Het geeft bijvoorbeeld pneumokokken die hun tenten in je luchtwegen opsloegen geen faire kans.
Die beestjes kunnen niet goed tegen die sigarettenrook.
Het is geen reden om te blijven paffen, dat klopt. Maar het is wel iets waar je als witfrak wat rekening mee kan houden als je een oncologiepatiënt adviseert het roken te laten terwijl je weet dat de chemo die patiënt zijn immuunsysteem terugbrengt tot zero.
Je zou bijvoorbeeld als breeddenkend arts kunnen zeggen: "Peter, we zien je graag stoppen met roken. Maar omdat je immuunsysteem stevig onder vuur ligt door de chemo, is het een goed idee om preventief een breed spectrum antibioticum te nemen als je start met de sigaretten te laten."
Het had me anderhalve week pijnlijke prikkelhoest bespaard en drie dagen flinke koorts, met excessen tot 39,9°C. Koorts die tegen de 40° aangaat is best wel gevaarlijk voor iemand onder chemo.
En het had me de ongerustheid bespaart van mijn vrouw. Die ook wel snapt dat je van een lichte koorts je geen zweetaanvallen krijgt die je na twee uren naar de douche jagen en je naar een zuivere pyjama doen grijpen.
Ze zouden intussen beter moeten weten, die witfrakken.
Het gaat hun spijten ook, want dit is koren op mijn molen.
Het zal een op voorhand voor hun verloren discussie zijn die ze niet zullen kunnen vermijden.
Adviseren om te stoppen met roken lijkt altijd een goed idee. Dat is ook altijd een goed idee. Maar je moet als geleerde bol wel snappen dat dit niet altijd zonder risico is.
Tussen deze jongen zijn oren zit best wel wat wilskracht. En hier en daar een actieve grijze cel.
Ik had dus zelf de assertiviteit om om de link te leggen tussen stoppen met roken, chemo en de daarbij horende mogelijke neutropenie, pneumokokken, flinke koorts en breed spectrum antibioticum. Amoxilline bijvoorbeeld, die zowel voor grampostieve als voor gramnegatieve bacillen werkt.
En ik had het geluk een apothekeres te hebben die me dit onmiddellijk wou geven, het voorschrift hiervoor wel later zou ontvangen, omdat ze begreep dat ik ofwel langs spoed moest gaan om dit voorschrift, ofwel de rit van het weekend zou proberen uit te rijden zonder dat antibioticum, met een behoorlijk risico dat ze dan nooit nog iets aan me zou moeten verkopen...
Een lijk medicijnen doen nemen is niet zo voor de hand liggend, nietwaar?
Een longontsteking is voor een 'gezonde' mens al een behoorlijk risico. Voor een oncologisch patiënt is dat risico exponentieel groter.
Vakjesdenken.
Dat is het punt waar ik hier toe wil komen.
Iets waar ik bewust nooit heb aan willen meewerken, laat staan die denkpatronen me eigen laten maken.
Generalistisch denken, de breedte bewaren, zowel kikkerperspectief als helikopterview blijven bewaren brachten me tot waar ik vandaag ben.
Gevolg, deductie tot oorzaak van dit gevolg en conclusie in functie van oorzaak en gevolg.
En dan lessen trekken. Eventjes de trots opzij zetten en leren uit de gemaakte fouten.
Soms complex, maar wel de moeite waard. Ik krijg liever hoofdpijn van te diep na te denken dan van een glas teveel.
Een probleem blijkbaar voor witfrakken in de ivoren toren.
Ik hoor de criticasters onder ons al denken 'Peter, kerel, het bracht je kanker. Eentje waar je niet van kan genezen'. Ze hebben een punt.
Ik was niet kritisch genoeg. Ik liet me leiden door het gemene gedachtegoed. Waarbij gemene geïnterpreteerd mag worden als 'gemene deler', zowel als 'gemeen'.
Als het uiteindelijk ultieme waardevolle dat je leven en hierdoor je persoon determineert, namelijk je 'leven', op de helling komt te staan, dan ga je dingen wat scherper benaderen. Dan heb je geen boodschap meer aan orakels en als-dan verhalen.
Want als je leven op de helling staat, staat alles wat je binnen je leven liefhebt of belangrijk vindt ook op de helling. Je mag liefhebben wie je wil, belangrijk vinden wat je wil, als je licht uit is wordt het lastig om daarvoor op te komen.
Tegen heilige huisjes aanschoppen wordt dan ineens een stuk gemakkelijker. Zolang je nog leeft natuurlijk.
Hopende dat de zere schenen die je hier en daar bezorgde resulteren in breder denken of ten minste in anders denken, zodat mensen die na je komen daar misschien vruchten van kunnen plukken.
Het zit tussen je oren. De manier waarop je met situaties omgaat. Eender welke situatie.
Je hebt mensen die zich in een hoekje laten trappen.
Je hebt er die terug terug trappen.
En zelfs al word je in de hoek van magere Hein getrapt, dan nog kan je keihard terug trappen.
39,9°C koorts voor iemand die de week ervoor chemo kreeg is levensgevaarlijk.
Koppigheid, een dikke middenvinger en een juiste analyse van je situatie sleuren je hierdoor.
Het voorbeeld zit dit nu te schrijven. Net mijn temperatuur nog eens genomen.
36, 4°C.
Dat is wat ik voor ogen had.
Geen 20 °C.
Dat had die eikel met zijn zeis voor me in petto.
Morgen zie ik het medisch team op oncologie.
Met een smile tot achter mijn oren.
Ik ga mijn visie meegeven.
Ze gaan hoofdpijn hebben.
Ik ben gestopt met roken.
Het oncologisch team krijgt van mij stof tot nadenken.
Beter hoofdpijn van het nadenken dan van een glas wijn teveel.
Schol.

Feestgedruis.

We hebben ze weer gehad, de feestdagen.
2016 is voltooid verleden tijd.
De kerstbomen worden afgebroken, de kerstversiering verdwijnt voor een jaar naar zolder of kelder. We hebben allemaal ons volgepropt aan feestdissen, liefst in gezelschap van mensen die ons nauw aan het hart liggen.
De cadeautjes zijn uitgepakt, het eten is verteerd.
Hier en daar bleef er een plaats leeg aan de feesttafels.
Plaatsen van mensen die in 2016 het tijdelijke voor het eeuwige wisselden.
Dikwijls zagen we die bui al hangen, even dikwijls kwam het verlies veel te vroeg en totaal onverwacht.
Mijn gedachten gaan uit naar al de lege plaatsen aan de feestdissen.

Tegen alle verwachtingen in bleef er hier en daar een plaats wel opgevuld.
Op het dagziekenhuis van oncologie zag ik gisteren vele triomfantelijke gezichten van mensen die 'we hebben het nog eens gehaald' uitstraalden.
Nieuwjaarswensen werden er met een andere dimensie uitgewisseld.
Niks is nog zeker als je kanker hebt en een goede gezondheid wensen ligt dan een beetje gevoelig.
Tijdskaders veranderen ook. Zo vanzelfsprekend als de mediaan het vindt om op het einde van 2017 de kerstversiering vanonder het stof te halen, zo twijfelachtig is dit voor oncologische patiënten.
Oncologische patiënten blikken vooral terug, en wat minder vooruit.
Ze kijken iets anders tegen dingen aan.
Met een zachtere blik. Dankbaar voor wat ze ontvingen en bij voorbaat dankbaar voor elk gegund moment dat er nog in het verschiet ligt. De feestdagen 2017 halen om begin 2018 met een triomfantelijk gezicht het dagziekenhuis oncologie terug binnen te wandelen is 'de' uitdaging.
Al is het in een rolstoel.
Er opnieuw bij kunnen zijn is een feest op zich.

We blikken dus vooral terug, de oncologische patiënten. En af en toe vooruit. In de onmiddellijke toekomst.

"Stand up and be counted for what you are about to receive."

En als ik dan eens terugblik zie ik in mijn persoonlijke leefsfeer eigenlijk alleen maar mooie dingen.
Ik kreeg een mooi jaar cadeau.
De behandeling van de kanker en de nevenwerkingen ervan parkeren we even.
Ik kreeg mooie momenten met familie en vrienden.
Mijn lief werd mijn vrouw.
Ik mocht meer dan eens 'scheef' huiswaarts keren na een avondje stappen met die vrouw, familie of vrienden.
Ik mocht op reis naar een exotische bestemming, samen met mijn vrouw.
De behandeling deed zijn werk langer dan verwacht.
Er lag nog een nieuwe behandeling toen de vorige uitgewerkt bleek te zijn.
Ik kwam toe met de centen die er waren, al vroeg het hier en daar wel de nodige inventiviteit.
Ik kan letterlijk de wenkbrauwen terug fronsen.
Er staat terug haar op mijn kale knikker, misschien maar voor even, maar het staat er wel.

Als ik terugkijk naar de wereld rondom mij dan frons ik toch wel even die pas teruggewonnen wenkbrauwen.
Ik zie dan vooral eilandjes van individualisten, met een enge en gepolariseerde kijk op wat er rondom hen gebeurd.
Het is allemaal de schuld van de 'vreemdelingen'.
Het nieuwe zwarte schaap is gevonden.
So be it. Ik hoop dat deze mensen nooit verzanden in een situatie die hun onderwerp van polarisatie maken.

Vooruitblikken in de persoonlijke leefsfeer is vrij eenvoudig. Mijn goede voornemen bestaat uit genieten van elk moment, ook al lijkt het 'moment' niet onmiddellijk de ideale uitgangsbasis om te genieten.
Het zit hem in kleine dingen. Toch voor mij.
Ik heb een fijnmazige doek boven mijn eten gespannen, zodat roet er niet in terecht kan komen.

Vooruitblikken in de wereld rondom mij doe ik niet. Zo fijn is het doek boven mijn eten niet.
Wel blijf ik halsstarrig vasthouden aan het beeld van mijn medemens, ongeacht kleur, religie of herkomst. Met die nuance dat degene die dit beeld ondergraaft van mij geen medelijden moet verwachten. Ook ongeacht kleur, religie of herkomst.

We zijn 2017 gestart. Of we de rit uitrijden is wat koffiedik kijken, maar we gaan er in elk geval voor.
Alleen al de grenzeloze nieuwsgierigheid van mijn vrouw en de methodieken van haar om de inhoud van de cadeautjes te achterhalen zijn voldoende reden om opnieuw aan de feestdis te zitten.

Ik wil dit stukje besluiten met een lichtjes aangepast citaat uit een de tekst van een populair rocknummer.
Laat het mijn eerbetoon zijn aan elke medemens die het toebedeeld kruis draagt met waardigheid.
We hebben allemaal wel zo'n kruis.

I Pick up my balls and load my cannon
for a twenty one gun salute
For those about to rock
FIRE!
I SALUTE YOU

Met een twist voor mijn vrouw.
Ze mag bovenstaand citaat uit zijn context halen.

Het leven is best wel mooi. Als je het wil zien.