Sauna.

Donderdag, 18 juni 2015.

Donderdag ochtend  in de late voormiddag kwam ik toe in Brasschaat. Hanne en ik waren gelijk vertrokken die ochtend, zij naar haar werk, en ik naar Brasschaat. Het was druk verkeer geweest, en ik had er bijna twee uur over gedaan. Toen ik toekwam lag alles er nog bij zoals ik het had achter gelaten, en dat verbaasde me een beetje. Ik had eigenlijk verwacht dat de meubeltjes tijdens mijn afwezigheid zouden verdwenen zijn, maar dat bleek niet zo. Het huisje rook wat duf, dus ik opende de ramen in de woonkamer, en de deuren naar de terrassen om wat te verluchten. De espressomachine kwam tot leven na een druk op de 'aan' knop, en brouwde me een kleine, sterke koffie, zoals gevraagd. Na uitgepakt te hebben, en de koffie opgedronken te hebben, opende ik mijn laptop en ging eens kijken on line op Facebook. Instant kreeg ik een paar privé berichten van vrienden die me een paar dagen niet meer gehoord hadden en blijkbaar wat ongerust waren.
Ik antwoordde hun berichtjes, stelde hun gerust, vertelde hun dat de chemo wel echt begon aan te komen, maar ik wel zalige dagen aan zee achter de rug had, en ik nog niet de pijp uit was. Na wat chatten zette ik de televisie aan, legde me in de zetel, en rustte wat. Ik had afgesproken dat ik Hanne haar na werk even zou bellen, en ik zette mijn wekker op half zes, zodat ik het telefoontje zeker niet zou missen. Moest ik in slaap vallen... En ik viel in slaap. Mijn GSM wekte me om half zes, en ik zag dat ik geen oproepen had gemist. Hanne belde me rond kwart voor zes. Ze had een drukke dag gehad, vroeg hoe het met me ging, drukte me op het hart te rusten, de volgende week was immers chemo week, en na een uurtje babbelen haakten we in. Op mijn vraag wat haar plannen voor het weekend waren bleef ze een beetje vaag. Ik ging er verder niet op in, hield het weekend 'open', en voelde een honger opkomen. Geen zin om te koken besloot ik mezelf te trakteren op een pak frieten. ik wandelde naar het frituurtje om de hoek, kocht een pak frieten met een saté, keerde terug huiswaarts en werkte het pak frieten binnen. Echt smaken deed het niet, maar mijn honger was wel gestild. Een beetje met opgeblazen maag keek ik nog naar een film uit mijn DVD collectie, of wat er van over bleef, en viel in slaap.

Vrijdag, 19 juni 2015.

Half vijf 's ochtends. Ik werd wakker op de zetel, wat stijf in de hals van de koude. De geprogrammeerde verwarming was op nachttemperatuur gegaan, die ik op 15°C had ingesteld, en dat was een beetje fris, zo zonder deken of fleece. De TV vertelde me dat de film gedaan was, en het menu van de blue ray speler wachtte op mijn instructies. Al uren waarschijnlijk. Ik nam de afstandsbediening en drukte op de 'uit' toets. Instant schakelde de speler, de Telenet decoder en de televisie zich uit.
Half vijf, en klaar wakker. Te vroeg om op te staan, en te laat om nog in bed te kruipen. Ik stond recht uit de zetel, strekte me eens flink uit, liep naar de espressomachine, zette die aan een maakte me een sterke koffie. Ik zette de verwarming aan, en een kwartiertje later werd de temperatuur in huis aangenaam. Bijna einde juni, maar het koelde 's nachts nog flink af, en in de vroege ochtend kon een mens best wel wat verwarming verdragen.
Een douche, uitgebreid. Dat was het directe plan, en ik ging naar de badkamer, voor minstens een dik kwartier. Het warme water deed me ontwaken, deed mijn huid tintelen, en gaf me wat energie. Ik scheerde me, eerder uit gewoonte dan uit noodzaak, spoelde de wastafel uit, en ging naar boven om wat kleren te kiezen. Ik koos een jeans, een hemd en een trui, trok de spullen aan, ging terug de trap af naar de keuken. Ik las de krant on line, tot een uur of zeven, en stak de straat over om bij de bakker wat broodjes en beleg te halen. Na het ontbijt sloeg de verveling toe, en ik keek eens rond waar ik me me bezig zou kunnen houden. In huis was alles netjes, op wat stof na, dus poetsen was niet onmiddellijk nodig. De was had ik gedaan, en wat er in de was lag loonde de moeite niet om een wasmachine te starten. De tuin zag er ok uit, het terras daarentegen kon wel een reinigingsbeurt gebruiken. Ik wisselde mijn kledij, trok mijn werkplunje aan, ging naar het tuinhuis en stelde de hogedrukreiniger op. Twee en half uur later was het terras als nieuw, alle terrassen trouwens, en nog eens een kwartiertje later was alles opgeruimd, en netjes. Tijd voor een koffietje. De klok in de keuken vertelde me dat het iets na negen was. De spiegel in de badkamer vertelde me dat ik opnieuw een douche nodig had. Mijn GSM vertelde me dat ik een berichtje van Hanne had.
Instant sprong mijn hart op. Hanne vroeg of ik me morgen, zaterdag dus, kon vrijmaken, en om ten laatste twaalf uur bij haar kon zijn. Natuurlijk kon ik dat, en op mijn vraag waarom kreeg ik als antwoord dat curieuzeneuzenmosterdpotten niet altijd alles moesten weten. Ik bleef hengelen, en vroeg haar of ik casual gekleed moest zijn, of in pak moest zijn, maar ze loste niks. Was allemaal niet belangrijk, als ik maar om twaalf uur 's middags bij haar in Gent zou zijn... Al mijn pogingen om iets meer te weten te komen draaiden op niks uit. Hanne gaf niets prijs. Ze beloofde me wel om 's avonds te telefoneren, na haar werk. Ze maakte me horendul met haar mysterieuze uitnodiging, en ik had geen andere keuze dan me er bij neer te leggen. Ik hoorde ook niets meer van haar tot na haar werk.
De dag was pas begonnen, ik zat onder de vieze spatten van het terras te reinigen, en nam de tweede douche, kleedde me terug aan, ging boodschappen doen, en telde de minuten af tot haar werkdag erop zat en ik haar aan de telefoon zou krijgen. Rond half vijf belde ze. Stijf van de zenuwen duwde ik op inhaken in plaats van oproep beantwoorden. Fuck! Ik belde haar terug, en Hanne nam op. Poeslief. "Dag liefje, heb je wat gerust vandaag?" Zonder één woord te reppen over haar uitnodiging voor zaterdag. Al mijn gehengel zette geen zoden aan de dijk. Hanne wilde niks lossen, en ze zou ook niks lossen. Ik moest gewoon zaterdag om twaalf uur in Gent zijn, op haar flatje, punt. Meer info kreeg ik niet. Een lastige om te hanteren als je altijd lead manager bent geweest, en je weken op voorhand weet wat er te gebeuren staat... Ik voelde dat Hanne er plezier in had, dat ze mijn nieuwsgierigheid had, en ze bewust niks wou prijsgeven. Ik kon alleen maar ondergaan. De twee jaar vriendschap die onze 'relatie' vooraf hadden gegaan, maakten dat ze me door en door kende, en wist dat ik gek werd van onwetendheid. Iets wat ze handig uitspeelde, en waarmee ze me de gordijnen injoeg. Ik gaf uiteindelijk op met hengelen, en beloofde haar dat ik op tijd in Gent zou zijn. Na een lieve 'tot morgen liefje, ik zie je graag', haakte ze in. Hanne won, ik verloor, maar ik verloor graag. Het was jaren geleden dat iemand me nog es echt met een verassing had weten te plezieren, en ik had er geen flauw benul van wat ze van plan was, maar ik had er wel alle vertrouwen in dat het leuk zou zijn.
Slapen lukte die nacht niet zo goed...

Zaterdag 20 juni 2015.

Half zes 's ochtends. Na een nachtje woelen gaf ik er de brui aan. Ik voelde me uitgerust, de akkefietjes en de vervelende bijwerkingen van de chemo niet in acht genomen. Half zes. Als ik nu in de auto zou stappen was ik om half zeven in Gent, veel te vroeg dus. Soms kan tijd kruipen... Ik stond op, maakte me de traditionele tas koffie, nam de traditionele douche en keek daarna op de klok. Kwart na zes. Fuck! De tijd kroop echt wel voorbij. Hoe zou ik me bezig houden tot elf uur? Mijn outfit kiezen! Vijf minuten later lag het pak van mijn keuze klaar, nog eens een kwartiertje later was het gestoomd, en nog eens tien minuten later drie keer gestoomd. Nog eens een kwartier later waren mijn nagels geknipt, allemaal, van handen en voeten, had ik mijn tanden twee keer gepoetst, en begon ik aan een totaal overbodige scheerbeurt. Om half zeven was ik paraat, gewassen, geschoren, en drie keer opgeblonken, met nog drie en half uur te gaan voor ik kon vertrekken. Ik wou het meer dan zorgvuldig gestoomde pak nog niet aantrekken, dan zou ik verfomfaaid toekomen in Gent, bij Hanne, en dat stond gelijk aan heiligschennis. Op dat moment was ik in staat om mijn pak op een kapstok in de auto te hangen, in mijn onderbroek naar Gent te rijden, een discrete parking te zoeken om me dan te kleden, en piekfijn uitgedost aan te bellen bij haar. Ik moest me zien bezig te houden tot een uur of elf. Ik mocht van Hanne geen cadeautje meebrengen, want anders had ik daarmee wel een uurtje kunnen invullen, het juiste cadeautje kiezen en gaan kopen. Geen optie dus. Neen was neen bij Hanne...
Intussen was de bakker over de deur open, en ik ging in jogging om ontbijt. Weer tien minuten voorbij. Nog eens twintig minuten later was het ontbijt achter de kiezen, alles opgeruimd, de afwas gedaan, en net geen acht uur gepasseerd. ik opende de vaatwasser, haalde er de complete afwas uit, deed die met de hand, en constateerde dat om kwart voor negen die volledige afwas netjes in de kasten stond. Verliefd zijn komt aan en er staat geen leeftijd op. Ik ben vijftig, maar voelde me als een puber. En gedroeg me ook zo. Elke seconde duurde een uur, tot het elf uur werd en ik naar Gent kon vertrekken. Opgetut en uitgedost...
Om iets voor twaalf belde ik aan bij Hanne, die me een lieve zoen en knuffel gaf, maar me nog steeds niks wilde vertellen over de 'agenda'. Ik kon op haar gezicht, wat anders zo een open boek was, ook niks aflezen. Ze troonde me mee naar haar wagen, zette me op de passagierszetel en vertrok. Na een half uur rijden over kronkelwegen kwamen we aan in een godvergeten gat dat nog steeds geen klaarheid bracht. Hanne haar gezicht was geld waard, het mijne waarschijnlijk ook... Ik wist echt niet was ze nu uiteindelijk van zin was. Tot we voor de deur stonden waar ze aanbelde. 'Privé sauna'. Hanneke had een privé sauna geboekt, met alles er op en eraan. Een laat cadeautje voor mijn verjaardag.
Mijn gemoed schoot vol, Dit had nog nooit iemand voor me gedaan. Peter Schodts met de mond vol tanden, stil, even zonder woorden... Hanne was de eerste in vijftig jaar die dat had klaargekregen. Me met de mond vol zetten. En ze had aan alles gedacht. Er stond een flesje bubbels gereed, ze had hapjes voorzien, de sauna was zorgvuldig gekozen, met een stoombad, droge sauna en zelfs infrarood, een buitenzwembad, badlinnen, alles erop en eraan... Drie zalige uren, onder ons tweetjes, wat wil een mens nog meer. En wat in de sauna begon, werd in Gent afgerond.
Ik ben in Gent blijven 'slapen'...

De zee.

Maandag 15 juni 2015. 8 uur 's ochtends.

De chemo lag weer twee weken achter me. Ik voelde me ok, en mams en paps hadden me uitgenodigd aan zee. Ze hadden een weekje Koksijde geboekt, en me gezegd dat als ik zin had, ik kon komen. Er was een extra slaapkamer in de flat, dus ik kon overnachten als ik wou. Wat zeelucht zou me goed doen, dus ik besloot om op het verzoek in te gaan. Een paar dagen zee, even ontspannen, de bewogen voorbije dagen wat plaatsen en achter me laten. Hanne had ik al even niet meer gezien, wel gehoord. Ik pakte mijn spulletjes om een paar dagen zee te overbruggen, dronk een tas koffie en zette de wagen richting Koksijde.Tegen een uur of half elf kwam ik toe, en na een fikse wandeling kwam ik aan het flatje dat mams en paps hadden gehuurd voor een week. Het was altijd leuk mams en paps te zien. Het onthaal was heel hartelijk, en voor we aan het middagmaal begonnen, was er eerst ruimte voor een wandeling, en een Leffe natuurlijk. Lichtjes aangeschoten, alle drie trouwens, kwamen we rond half twee terug op de flat en aten een middagmaal met brood, tomaatjes, wat beleg en een paar koffies. Na een dutje stonden mams en pas erop om met me te gaan winkelen. Vermits mijn ex wat van mijn dure kledingspulletjes had meegenomen wou paps me, zonder ontkomen en zonder ruimte tot discussie, wat nieuwe spullen kopen. Hij had de winkel al uitgepikt, en toen ik de kleren zag, die volkomen mijn smaak waren, keek ik eens naar de prijzen. Mijn enthousiasme daalde instant. Mijn God, dit was duur. Zelf kocht ik graag ook in de betere zaak, goedkope koop was altijd dure koop, maar deze prijzen??? Ik wou de winkel terug buiten stappen, maar dat was zonder vader Schodts gerekend. In het deurgat stond een vastberaden man van 74, handen in de zij gepoot, en met een blik van 'ge gaat hier niet met lege handen buiten'. En vermits ik zijn zoon ben, en ik voornamelijk handel en denk zoals hem, wist ik ook dat een discussie een op voorhand verloren zaak was. Ik koos dus een hemd, moest er nog één kiezen, en een trui, geen ontkomen aan, Ik was echt wel blij met de aankopen, en kon ze goed gebruiken, mijn kleerkast met leuke spullen was flink uitgedund door mijn ex. Ik gaf mijn mams en paps een dikke knuffel, en we wandelden terug richting flat. Onderweg stopten we bij een traiteur, en kochten wat voor het avondeten.
Op de flat toegekomen, was er een 'vrij moment'. Ieder deed waar hij of zij zin in had. Mijn ouders gingen een wandeling maken, ik ging op jacht naar een paar cadeautjes voor Hanne. Ze verzamelde 'koelkastmagneetjes', dus dat was al een goede voorzet. Ik vond een leuk magneetje, liet het zorgvuldig inpakken, en wandelde verder. Een winkeltje met oosterse spullen trok mijn aandacht. Ik vond een leuk boeddha beeldje, betaalde en wandelde buiten. In een winkeltje met suikergoed vond ik een leuke likstok,  in de vorm van een hart met 'love you' erin verwerkt, koos die ook en wandelde met de buit terug naar de flat. Die boeddha was redelijk zwaar, het was een natuurstenen uitvoering, en ik was blij dat ik op de flat was. Op zo'n moment word je toch weer even geconfronteerd met je ziekte. Voor de kanker droeg ik honderd kilo kilometers ver, dat lukte nu niet meer... Redelijk uitgeput kwam ik op het flatje aan.
Na het avondmaal keken we nog wat naar televisie, wat ik trouwens het langste volhield, en ergens rond middernacht kroop ik ook onder de wol. Ik was benieuwd naar Hanne haar reactie op de cadeautjes die ik voor haar had gekozen...

Dinsdag, 16 juni 2015.

Ik werd wakker rond een uur of zeven, en had best wel goed geslapen. Hanne had me de dag ervoor op de chat laten weten dat ze graag woensdag na haar werk wel even met me naar zee wilde gaan, maar niet kon overnachten, omdat ze niet vrij kon krijgen op haar werk. Het zou een avondje kust met mams en paps worden, maar we zouden wel dezelfde avond terug naar Gent moeten keren.
Ik stelde voor dat ik 's avonds zou afgezakt komen, bij haar zou blijven overnachten, en we de dag erop samen terug naar zee zouden rijden. Na een fikse wandeling dinsdagochtend, en een lekker middagmaal nam ik rond een uur of vijf afscheid van mams en paps, en beloofde hen de dag erna terug te keren, met Hanne. De wandeling naar de parking waar ik de wagen had achtergelaten was voor mij behoorlijk zwaar. Gepakt met de buit van twee dagen winkelen, waaronder de zware boeddha, en de kleding, was ik blij dat ik aan de wagen toekwam.
De rit naar Gent verliep redelijk vlot en om een uur of zes was ik op Hanne haar flat. Ik gaf haar de cadeautjes, en haar snoetje verried onmiddellijk wat ze dacht en voelde. Hanneke is een open boek op dat vlak. Ze was bij. Heel blij. De kledij die ik kreeg van mams en paps vond ze super, helemaal 'mijn stijl', dus ik kleedde me om, trok de nieuwe spullen aan,  en we gingen samen wat eten. Na een gezellige avond kropen we om een uur of tien onder de wol. Het leven kan mooi zijn, ook met kanker...

Woensdag 17 juni 2015.
Hanne was vroeg opgestaan, heel vroeg, zodat ze vroeg kon beginnen werken, en dan ook vroeg kon stoppen. Ik hield me intussen wat bezig met een beetje opruimen en wat poetsen. Niet dat dit echt nodig was, Hanneke is geen vuile prop, maar gewoon, omdat het me een beter gevoel gaf. Tegen een uur of drie was ze thuis, en we vertrokken richting kust. Om een uur of vijf waren we aan zee. Hanne had het stuur genomen van mijn bedrijfswagen. Ze reed graag met die auto, en ik gunde het haar. We parkeerden de wagen op de inmiddels gekende parking, en wandelden naar de flat. Mams en paps zaten op het terras van het zonnetje te genieten, merken ons op en verwelkomden ons enthousiast. De traditionele wandeling, met het traditionele terrasje, en de traditionele Leffe waren weer van de partij.
Tijdens de wandeling terug over het strand kwamen Hanne en ik een banaan op een mast tegen, zo een herkenningspunt voor kinderen die verloren zijn gelopen, en na een blik van verstandhouding namen we enkele leuke fotootjes. We deelden een passie, minions... Minions en bananen... Het hoeft geen verdere uitleg.

Na een lekker avondmaal reden we terug naar Gent, Hanne moest werken de dag erna, en ik wou niet dat ze haar broodnodige nachtrust offerde.
Moe maar gelukkig waren we tegen middernacht terug in Gent... Met Hanne haar hoofd op mijn schouder viel ik in slaap. De kanker was ik even vergeten...

Leuk weekend.

Vrijdag, 5 juni, negen uur 's ochtends.

Ik werd wakker, stond op, en ging meteen tegen de vlakte. Niet van de chemo, wel van de rommel die door heel mijn kamer verspreid lag. Ik was gestruikeld over de defecte microgolfoven die ik in de kast bewaarde, omdat de verhuurster van de woning dat ding per sé wilde bijhouden, zelfs nadat ik het brandgevaarlijke ding had vervangen door een inbouw combinatieoven, op mijn eigen kosten. Na recht gekrabbeld te zijn keek ik eens rond. De puinhoop was onvoorstelbaar. Kledij en spullen waren uit de kasten gerukt, alsof een inbreker op zoek was geweest naar één specifiek iets, en dat niet gevonden had. Opruimen zou voor morgen zijn, ik voelde me redelijk belabberd, as usual in de chemo week.

Ik stapte over de rommel heen, en ging naar de keuken.

Koffie. Ik had zin in een tas koffie. Na een druk op de knop kwam mijn espresso machine tot leven, en twee minuten later drukte ik op een andere knop, en ging het ding aan de slag om mij een short coffee te bereiden. Instant geurde de keuken naar gezelligheid. Ik had het koud, ondanks het mooie weer, en zette de verwarming aan. Nog zo 'n nevenwerking van de chemo. Nu ijskoud, en daarna bakkend heet hebben. Ik ging naar de badkamer, en vond de deur op slot. Realiserend dat ik die de avond ervoor had afgesloten om te voorkomen dat die voor de tweede keer werd geplunderd door mijn ex, viste ik de sleutel uit de lade in het kookeiland, stapte terug naar de badkamer en draaide de deur los. Ik keek eens in de spiegel, en zag er, vond ik zelf en gelet op de omstandigheden, redelijk ok uit. De wallen onder mijn ogen vielen redelijk mee. Het badkamertje was vrij koud, dus ik sloot het raam, voelde eens aan de radiator die aan het opwarmen was, en deed de deur van de badkamer achter me dicht. De dagelijkse douche parkeerde ik even, nam de koffie, nipte er even van, opende mijn laptop en las de krant on line. Ik keek even op Facebook, en zag dat ik een privé bericht had van Hanne. Of ik plannen had in het weekend, en of ik haar even kon contacteren. Ik antwoordde haar dat ik niks speciaals gepland had.

Hanne liet me weten dat ze wel zin had om afgezakt te komen naar Brasschaat, zaterdag in de vroege namiddag. Ze had eigenlijk enkel wat studieplannen, en dat kon, als ik dat zag zitten, ook in Brasschaat. Of ik dat zag zitten! Instant had ik energie!

We spraken af op zaterdag in de vroege namiddag, als ze wou kon ze op het terras in het zonnetje wat studeren, Ik zou wel wat te eten maken.

Ik keek eens rond, en realiseerde me dat ik eigenlijk nog een pak werk had als ik Hanne een beetje fatsoenlijk wilde ontvangen. De laatste chemo van deze reeks kwam me nu eigenlijk erg ongelegen, maar skippen was geen optie, snelheid maken wel. Ik ging naar boven, ruimde 'mijn' kamer op, borg de spullen die in het rond slingerden op, trok het bedlinnen van mijn bed, opende de kast om zuiver bedlinnen te nemen en stelde vast dat ik geen bedlinnen meer had. 

GODVERDOMME, trut. 

Mijn ex  had al mijn bedlinnen gepikt. Dan maar het ene setje wat ik nog had instant de wasmachine in. Hanne bleef overnachten, twee keer zelfs, en ik wou dat ze in zuivere lakens kon slapen. Ik stak een wasmachine in, stopte er gelijk het badlinnen wat ik nog over had erbij, Ik keek eens naar de tuin, zag dat het gras terug een maaibeurt kon gebruiken, nam mij GSM en stelde de wekker voor de dag erna om vijf uur 's ochtends. Ik zag ook dat ik niks, maar niks van 'vrouwelijke badkamertoestanden' meer had, en besloot om zaterdagvoormiddag bij de lokale parfumeriezaak wat 'aangepaste zeepjes, lotions, deo's, dagcrèmes en eau de toilette' te gaan kopen. Inclusief een tandenborstel. Ik wou dat Hanne zich thuis zou voelen...

Om een uur of elf nam ik een douche, en vertrok richting Diest om mijn mama op te pikken, en dan naar Leuven door te rijden voor de laatste chemo.

Om half zeven 's avonds was ik terug in Brasschaat, gaar van de chemo, maar ik parkeerde het misselijke gevoel. Ik nam een kookboek, snuisterde er wat in, legde het boek terug aan de kant, en dacht even na over een leuk gerecht dat ik op zaterdag zou maken. Voor zondagavond had ik gereserveerd in een restaurant in Brasschaat, waarvan ik wist dat het eten lekker was. Maar zaterdag???? Ik wou er voor Hanne zijn, en niet continu in de potten moeten roeren. Als een donderslag bij heldere hemel wist ik plots wat ik zou maken. Risotto frutti di mare. Eenvoudig, lekker en alles vers. Ik maakte snel een boodschappenlijstje, sprong om kwart voor acht in de wagen, reed naar de hypermarkt in Schoten, werkte in een ijltempo mijn boodschappenlijstje af, en stond om kwart voor negen netjes aan de kassa aan te schuiven. Om half tien zat alles in de koelkast en kasten, en kroop ik doodmoe maar met een glimlach om mijn mond onder de dons zonder bedlinnen. Het kon me niet schelen op dat moment. Hanne zou morgen komen, ik kon mijn planning aanhouden, en zou haar kunnen ontvangen zoals ik haar wou ontvangen. In een zuiver en opgeruimd huisje, met een toonbare tuin. Het zou een krappe worden, maar hey, ik was een senior project manager, Ik was deadlines gewoon, en er was niks wat ik niet aankon. Ik deed het nachtlampje uit, en viel meteen in een diepe slaap.

Zaterdag, vijf uur 's ochtends.

De wekker van mijn GSM, ondersteund door mijn wekkerradio maakten me onbarmhartig wakker. Gewoonlijk resulteerde wakker worden op zo'n barbaars uur in een grumpy Peter. Vandaag niet. Ik was onmiddellijk klaar wakker, en realiseerde me dat Hanne vandaag kwam, en mijn agenda geen ruimte liet om te 'taffelen'. Ik sprong uit bed, trok het rolluik op, opende het raam om de kamer te verluchten, ging naar de grote slaapkamer, en werd meteen geconfronteerd met de ravage die mijn ex achterliet. Mijn kleren lagen op een hoop in het midden van de kamer, vermengd met de enkele kledingstukken van mijn ex haar kledij die ze niet meer mee had kunnen of willen nemen. Ik ging naar de keuken, viste vanonder het aanrecht een rol met grote zwarte vuilniszakken, ging terug naar boven, en propte de kledij die ze nog had achtergelaten in die zakken en zette deze in een keerkast. Ik ruimde mijn eigen kledij op, stelde vast dat ze weer lelijk had huisgehouden in mijn kledij en een hoop dure hemden, broeken en truien had gepikt, zag dat zij of haar zoon mijn tamahagane, een Japans samoerai zwaard dat ik al meer dan twintig jaar had, had gestolen, vloekte eens, en sprak de stille wens uit dat ze zich zouden verwondden aan het vlijmscherpe lemmet van mijn gestolen zwaard.

Om half zeven was de kamer terug toonbaar, opgeruimd, en netjes.

Tijd voor een koffie. De zon was aan het opkomen, en het beloofde een schitterende dag te worden. Het was nog iets te vroeg om de grasmachine te starten, dus plantte ik me in een tuinstoel met mijn koffie, en genoot van de opkomende dag. Na de koffie ruimde ik beneden wat op, stofzuigde en nam de vloer op en controleerde voor de tweehonderdzeventwintigste keer de kasten of ik effectief alles in huis had.

Om een uur of negen was het 'interieur' goed genoeg bevonden, en keek ik eens naar het exterieur. De klimop van voordeur tot poortje was behoorlijk enthousiast geweest door het mooie weer, en moest nodig geschoren worden. Het gras in de tuin was even enthousiast geweest. Ik ging naar het tuinhuis, haalde de hegschaar, snoeide de klimop, rommelde alles op, kleedde me snel aan en reed naar Brasschaat dorp, om de nodige 'badkamerspullen' voor Hanne te kopen. Chanel leek me wel wat, en met een flinke zak vol keerde ik terug. Ik stalde alle spullen uit op de tafel in de woonkamer, trok de tuin in en na een uurtje of twee was de tuin en het terras klaar om Hanne te ontvangen. Alles spic en span, zo had ik het graag. Na een verkwikkende douche streek ik het bed- en badlinnen, maakte het bed op, en bracht de badkamer in orde, en rond half twee was alles, maar dan ook alles aan de kant. Hanne mocht komen.

Wat ze ook deed. Een half uurtje later, ergens rond een uur of drie.

De bel ging. Deze keer verwachtte ik wel iemand, Hanne. Die dan ook voor de deur stond. En ze zag er stralend uit.

Ze pakte mijn geschenkjes uit, keek eens boos van 'ik vind dit veel te duur maar toch dank je wel', installeerde 'haar' spulletjes in de badkamer, en zette zich neer op het terras, in het zonnetje. Na een glas champagne liet ze me weten dat ze echt wel eerst wat wilde studeren. Geen probleem, dat was iets wat ik intussen wel kende. Om een uur of zeven 's avonds begon ik aan de risotto, die volgens Hanne uitstekend was, dronken we nog een glas wijn op het terras, praatten honderduit, en gingen slapen rond middernacht. Ik bood haar mijn slaapkamer aan, en wou zelf op de grote slaapkamer gaan maffen, wat ze met een blik die boekdelen sprak counterde.

Met Hanne haar hoofd op mijn schouder vielen we in slaap. Hanne als eerste, zwaar ademend, snurken wil ik het niet noemen. Zo lief... Als ik haar vandaag niet hoor 'zwaar ademen' wordt ik ongerust en kan ik de slaap niet vatten...

Zondag half tien 's ochtends.

Ik werd wakker, met Hanne haar arm om me heen geslagen. Ik had geslapen als een roosje, en los van de chemo die me een grieperig gevoel gaf, had ik goed geslapen en was ik uitgerust. Ik stond stilletjes op, ging naar beneden, en begon aan een 'zondags' ontbijt. Hanne sliep nog vast.

Ik nam een douche, trok gemakkelijke kleren aan, stak de straat over en kocht bij de bakker veel te veel voor het ontbijt. Ik maakte een 'ontbijtbuffetje', en rond half elf wekte ik Hanne met een lief zoentje. Ik trok het rolluik op de kamer deels op, opende een venster, en nodigde haar uit voor een ontbijtje, met de boodschap dat er niks in brand stond, en ze haar tijd kon nemen. Tien minuutjes later verdween Hanne in de badkamer, en kwam er nog eens een kwartiertje later geurend naar Change van Chanel weer uit. Ze had de zeepjes, lotions en eau de toilette die ik haar cadeau deed, gebruikt. Mijn hart maakte een sprongetje. Na een uitgebreide brunch installeerden we ons op het terras, en praatten honderduit. Na al die jaren stilzwijgen en genegeerd worden was dit weekend een relevatie voor mij. Hanne stopte haar neus nog enkele uren in de boeken, en tegen een uur of zeven s' ovonds gingen we uit eten. In de Roode Leeuw in Brasschaat. Hanne had zich opgezet, en zag er adembenemend uit. Het werd een zalige avond, met lekker eten, een goede wijn en fijne gesprekken. Om een uur of half elf waren we terug thuis. En het voelde als 'thuis' aan. Op het terras dronken we nog een glas champagne, en tegen middernacht kropen we onder de wol. Hanne moest de dag erna vroeg op, om tijdig en voor de files op haar werk te zijn. Rond middernacht gingen we naar de slaapkamer. 

Hanne ademde zwaar, met haar hoofd op mijn schouder, haar arm om me heen geslagen, één been over mijn benen. Ik was de gelukkigste mens onder de zon. En ben dat nog steeds. Zelfs met een kanker die mijn tijd hier beperkt.

Het klopte allemaal. Heel het plaatje... 

Bewogen dagen.

Donderdag, 28 mei. Half acht 's ochtends.

Ik had rustig geslapen, en werd wakker door het zonnetje dat door ramen de slaapkamer verlichtte. Ik voelde me uitgerust, voor het eerst sedert lange tijd, en ik had energie. Ik rolde uit bed, ging naar de keuken, maakte me de traditionele tas koffie en ging buiten op het terras. De tuin had wat aandacht nodig, het gazon stond redelijk hoog, dus besloot ik me vandaag wat bezig te houden met in de tuin te klussen.

Af en toe controleerde ik mijn GSM, in stilte hopend op een berichtje van Hanne. Om een uur of tien kreeg ik een berichtje, van mijn ex. Wanneer ze kon komen om haar laatste spullen te komen halen. Ik stuurde haar een bericht terug dat ze kon komen voor woensdag 3 juni aanstaande, omdat ik vanaf woensdag terug drie dagen chemo had, en het dan echt niet zou passen, omdat ik dan te ziek zou zijn.
Ze antwoordde me dat ze dinsdag 2 juni zou komen rond de middag.
Een beetje ontgoocheld dat het bericht van mijn ex was, en niet van Hanne, kluste ik verder in de tuin. In de vroege namiddag was de tuin terug ok, en ik ging me douchen. Toch eerst nog even de GSM controleren, en ik had een berichtje van Hanne. Of ik goed geslapen had, en wanneer we elkaar terug konden ontmoeten.
Het zonnetje scheen plots eens zo hard. Ik stuurde een berichtje terug dat ik over een uurtje op de chat zou zijn, en we dan verder zouden afspreken.
Na de douche koos ik wat gemakkelijke kleren, chatte met Hanne, en vertelde haar dat mijn zus zaterdag jarig was, en ik daar was uitgenodigd op haar feestje, en zus me had gezegd dat Hanne ook welkom was. Hanne antwoordde me dat haar zus ook jarig was, en ze was uitgenodigd op haar zus haar feestje, dus elkaar zien het aankomende weekend moeilijk zou worden. Misschien in de loop van de week erop...

Zaterdag 30 mei, twee uur namiddag.

Ik had voormiddag me wat bezig gehouden met het huis aan de kant te hebben, en gunde mezelf een glaasje wijn, voor ik me zou klaar maken om naar het verjaardagsfeestje van mij zus te vertrekken. Zus had voorgesteld om te blijven overnachten, waar ik graag op in ging. Dan kon ik een glaasje meer drinken. Alcohol drinken en rijden vond ik nooit een goede combinatie, en deed dat ook niet.
Mijn GSM liet me weten dat ik een bericht had. Ik keek en zag dat Hanne me een sms'je had gestuurd. Of ik het adres van mijn zus even kon geven, dan kwam ze eerst even langs voor ze naar het feestje van haar zus ging. Ik stuurde haar het adres door, en was instant vrolijk. Mijn dag kon niet meer stuk.
Ik sprong onder de douche, waste me, kleedde me aan, en vertrok naar mijn zus, waar ik werd onthaald met een glas champagne, en wat hapjes. Mijn nicht Annik zou ook van de partij zijn, dus ambiance was verzekerd. Rond half zes kwam Hanne toe, en ik kreeg een lieve knuffel en een zoentje. Ze had mijn vriendschapsring aan, dat deed me wel wat. We dronken een glas op het terras van zus, en na een uurtje vertrok Hanne naar haar zus. Ik voelde me wat verloren na haar vertrek, omdat Hanne me bij het afscheid had laten verstaan dat het leeftijdsverschil tussen ons voor haar geen punt was, en ze me had gezegd dat ze me graag zag, en ze ons een kans wou geven. Ik heb toen die kans gegrepen, en dat was de beste beslissing ooit.
Zus zag dat ik wat verloren liep, en zei me dat ik haar steun had, dat Hanne een schatje was, die ze al in haar hart had gesloten, en werd daarin bijgestaan door mijn schoonbroer en mijn nicht. Leeftijd was niet belangrijk werd me gezegd, samen gelukkig zijn wel. Of ik blind was, of ik een schop onder mijn achterste nodig had om te zien dat Hanne me echt graag zag, en dat ik haar ook echt graag zag. Neen, ik had geen schop nodig, maar ik was wel nuchter genoeg om te beseffen dat ik zat opgescheept met een terminale kanker, en mijn tijd hier heel beperkt was. Antwoord van zus:" Hanne weet dat, ze kiest bewust voor jou, ondanks alles. Dat is liefde. Punt. Je bent een eikel als je haar nu niet zou toelaten als je partner."
Rang! Die zat.
Met de woorden van zus in het achterhoofd kroop ik rond middernacht onder de wol. Moe, maar gelukkig.

Donderdag 4 juni, half acht 's avonds.

Ik was onderweg van Diest naar Brasschaat, waar ik rond half acht toe kwam. Dinsdag had ik tevergeefs zitten wachten op mijn ex, die niet was komen opdagen. Ik had haar een sms gestuurd of ze nog kwam, en kreeg als antwoord dat ze ziek was, en ze een andere keer wel om haar laatste spullen zou komen. Redelijk lastig dat ze me dat niet had laten weten, en me een paar uren had laten wachten voor niks, belde ik 's avonds naar Hanne om te ventileren. Hanne had me op twintig seconden rustig, en vertelde me dat ik me moest focussen op de chemokuur die er aan kwam, en me niet moest ergeren aan mijn ex.
De chemo op woensdag was al flink aangekomen, het accumulatieve effect van de chemo's begon zich te laten voelen. De chemo op donderdag had me eronder. Ik sleepte me na een helse rit binnen in mijn huisje in Brasschaat, en kapte me uitgeput, en doodziek in de zetel af.
Rond een uur of acht ging de bel. Ik verwachtte niemand, en had in eerste instantie zo iets van, foert ik doe niet open, maar de nieuwsgierigheid won het van mijn kotsmisselijk gevoel, dus ik sleepte me uit de zetel en opende de voordeur.
Mijn ex, met haar oudste zoon, en twee mannen die ik niet kende. Met de boodschap dat ze haar spullen en meubelen kwam halen.
Ze wist verdorie goed dat ik dag twee van een chemokuur echt doodziek was, en ik vond dit gemeen, dus ik zei haar dat dit feest niet doorging, en sloot de voordeur terug, voor haar neus.
Haar zoon besloot dan maar om op de bel te drukken, en te blijven drukken. Gek word je daarvan. De twee andere mannen begonnen op de ramen te bonken, en mijn ex op de voordeur te kloppen. Ze riepen dat ze niet zouden vertrekken, dat ze alles zouden meenemen, en ik beter open kon doen. Ik belde de politie, die me beloofden een patrouille langs te sturen. Ik belde ook mijn ouders, om mijn ongenoegen te uiten, die instant in hun wagen sprongen en naar Brasschaat vertrokken.
Na een hels half uur kwam de politie toe, en ik was blij dat één van de agenten de week ervoor al was geweest toen mijn ex had geprobeerd me uit het huis te laten zetten. De man wist hoe de vork in de steel zat. Mijn ex zei me dat ze haar persoonlijke spullen en haar meubelen wou meenemen, waar die agent dwars ging voorliggen. Persoonlijke spullen, beperkt tot kleding, ok, maar meubelen niet, omdat ik hem had laten zien dat er weer brieven van deurwaarders voor haar waren gekomen, en hij mij daarin bijstond. Hij stelde voor dat ik me eventjes op het terras zou zetten, en mijn ex onder het toezicht van hemzelf en zijn collega de rest van haar kleding zou meenemen. De agent zag dat ik doodziek was, en stelde me gerust dat er alleen kledij zou mogen meegenomen worden, en hij enkel toegang zou verlenen aan mijn ex. Ik zei dat om vaart te maken haar zoon haar kon helpen, maar ik niet wou dat die twee mannen die ik niet kende mijn woning zouden betreden.
Ik volgde de raad van de agent op, en zette me op het terras. Doodziek. met mijn twee liter water die ik nog moest opdrinken.
Nog een half uur later kwamen mijn ouders toe. Ik probeerde mijn vader en moeder onmiddellijk naar het terras te delegeren, want ik kende hun, en mijn ex zou wel eens de wind van voren kunnen krijgen van hun. Mijn vader vroeg aan de agent hoe morbide iemand kon zijn, om me op de moeilijkste dag van een chemokuur op zo een onmenselijke manier te confronteren. De agent begreep mijn vader, kalmeerde hem, en nog eens een half uur later besloot de agent dat het genoeg was geweest, en mijn ex moest vertrekken, of hij zou haar aanhouden. Mijn ex zag dat die man het meende, en droop af. De agent vroeg me of het met me ging, of hij nog iets kon doen voor me, drukte me op het hart dat als er eender wat zou gebeuren, ik onmiddellijk hem moest bellen, liet zijn persoonlijk GSM nummer na, en vertrok.
Ik praatte nog wat na met mijn ouders, en rond een uur of half elf gingen ze terug naar Diest.
Een beetje bekomen van de emoties, maar nog steeds doodziek, belde ik Hanne, en deed haar mijn verhaal. Hanne was razend op mijn ex, wenste me heel veel sterkte voor de chemo die ik de dag nadien nog moest krijgen, en kalmeerde me. Ik wist dat ze de dag nadien moest werken en ze haar nachtrust nodig had, dus rondden we het telefoontje rond elf uur af. Om half twee ging ik naar boven om te gaan slapen, en vond een ravage op beide slaapkamers. Keerkasten stonden open, mijn kledij lag op een hoop in de slaapkamer, kasten waren uitgeruimd alsof er een huiszoeking was geweest.
Opruimen zou voor het weekend zijn, dat kon ik nu niet meer aan, en morgen na de laatste chemo van die kuur zeker niet.
Ik smeet de rommel van mijn bed, razend kwaad, kroop onder mijn dons, en viel in een onrustige slaap.

Netwerk lentebarbecue, een leuk momentje.

Woensdag, 27 mei, half acht 's ochtends.

Ik had onrustig geslapen, maar tegen een uur of vier ben ik toch in een vaste slaap gevallen. Ik werd wakker rond half acht, en stond op, nog een beetje slaapdronken. Toen ik de slaapkamer uit ging, realiseerde ik me dat mijn ex gisteren was vertrokken. Ik kon er niet naast kijken, want bij het inpakken van haar persoonlijke spullen had ze een slagveld achtergelaten. Het kon me eerlijk gezegd niet veel maken.
Na een druk op de 'aan' knop kwam mijn espressomachine tot leven, en een paar minuten later geurde verse koffie door de keuken, die ondanks de 'kaalheid' toch iets huiselijk kreeg.
"Seffens eens kijken naar 'mijn' decoratiespullen, en terug een beetje aankleden.", dacht ik.
"Eerst douchen".
Na een blik in de spiegel zag ik dat mijn hoofd en kin wel een scheerbeurt konden gebruiken. Mijn haar groeide nog steeds, hier en daar, in plukken, en dat was geen zicht. Ik hield mijn knikker dan maar kaal, met scheerschuim en krabber.
Vandaag dus niet. Mijn scheergerief was weg, inclusief scheerschuim. En mijn after shaves ook, op de goedkope rommel na.
Ik stelde mijn douche uit, waste mijn gezicht en handen, trok een jeans en en een truitje aan, en begon aan het 'herschikken' van het interieur.
Niet dat er echt veel te herschikken was, want op een uitzondering hier en daar, waren ook mijn persoonlijke decoratiespulletjes verdwenen.
Ik zette me aan de tafel in de keuken, en maakte een boodschappenlijstje.
Scheergerief.
Theelichthoudertjes.
Decoratiespulletjes.
Het boodschappenlijstje zou nog wat uitbreiden, nadat ik alle keukenkasten had opengetrokken. Mijn ex had haar best gedaan, en zowat alles waar geen naam op stond, en niet instant kon bederven meegenomen.
Ik noteerde alles op het boodschappenlijstje, en reed naar Schoten, naar de Hypermarkt. Alles onder één dak.
Makkelijk.
Een goed uur later was ik rond, en zette de wagen terug richting Brasschaat, stopte bij de lokale juwelier, zocht een leuk stel vriendschapsringen uit voor Hanne en mezelf, kocht een nieuwe eau de toilet in de lokale parfumeriezaak, en bolde terug naar huis.
Thuisgekomen vulde ik de voorraadkasten terug wat bij, zette de enkele decoratiespulletjes die ik had gekocht op hun plaatsen, maakte me nog een tas koffie, en keek voldaan rond.
Na wat stofzuigen, en eens de dweil door de keuken, gang en woonkamer slaan was het terug een beetje thuis.
Tijd voor een douche.
Na een grondige scheerbeurt, en een warme douche voelde ik me een stuk beter. Ik trok een jeans uit de kast, en een blauw hemd, kleedde me aan, ontkurkte een flesje rode wijn, schonk een glas in en zette me aan mijn laptop.
Laptop!
Verdorie, ik stelde vast dat mijn ex mijn andere laptop, mijn tablet en mijn mijn tweede GSM die ze mocht gebruiken ook had meegenomen. Er kwam boosheid op, dat waren echt geen goedkope dingen, samen goed voor iets meer dan 3000 €. Zo gemeen.
Ik keek nog eens goed rond, en zag dat er ook gaten waren geslagen in mijn DVD collectie. Ik schatte dat er een vijftig, zestig films verdwenen waren. Spijtig. Sommige waren echt collector items. Het zou niet makkelijk zijn om die terug te kunnen kopen. Ik keek eens in mijn boekenkast, maar daar bleek op het eerste zicht alles nog te staan.
Wel stelde ik vast dat de mappen met al mijn persoonlijke dossiers ook verdwenen waren. Loonfiches, belastingbrieven, facturen van aankopen, garantiebewijzen. Weg...
Ineens realiseerde ik me dat ze ook enkele paswoorden kende van internetapplicaties, dus ik veranderde die allemaal.
Ik opende mijn Telenet account, en wou haar gsm nummer stopzetten, maar stelde vast dat dit nummer uit al mijn account verdwenen was. Blijkbaar had ze ineens wel tijd gevonden om een andere operator te zoeken. Gelukkig. Dat was al een zorg minder.
Ik opende de chat van facebook, zag dat Hanne on line was, en chatte eventjes met haar. Ze zou rond een uur of vijf, half zes aan de Badboot in Antwerpen zijn, op de lentebarbeque van Netwerk. Ik wou haar aan een paar mensen voorstellen, je had nooit professionele relaties genoeg. Rond half vijf vertrok ik zelf naar de Badboot.
Het was vrij druk verkeer, en ik was maar een paar minuutjes voor Hanne daar.
Ik gaf haar de vriendschapsring, en kreeg een lieve zoen en knuffel terug.
We wandelden naar de Badboot, en werden hartelijk onthaald. Stijn, de eigenaar van Netwerk, en een hele goede vriend, vond de tijd om eventjes met ons te babbelen. Het is altijd leuk om met Stijn te praten.

Na een gezellige avond, met lekker eten, een een goed glas wijn, en het leuke weerzien met fijne collega's zoals Lynn en Jamal, namen we rond een uur of half tien afscheid. 

Netwerk, always a great job.

Een ingenieurskantoor dat zijn slogan waarmaakt. Great job, die lentebarbecue.

Thuis gekomen zakte ik lekker onderuit in op het terras, met een goed glas whiskey. Moe van de voorbije bewogen dagen, maar eigenlijk met een gelukkig gevoel. Voor het eerst in jaren had ik het gevoel 'thuis' te komen. In Brasschaat, en in mijn hart.

Hanne had mijn vriendschapsring aangenomen.

Ik hief het glas op haar gezondheid...