maandag 19 oktober 2015

PET scan.

Woensdag, 25 maart 2015, vijf uur 's ochtends.

Ik heb niet goed geslapen. Ik heb eigenlijk zo goed als niet geslapen. De diagnose bleef door mijn hoofd spoken, ik vroeg me af wat de behandeling zou worden. Chirurgische ingreep? Eén long wegnemen, chemo, bestraling of een combinatie van één of meer mogelijkheden? Het was allemaal onduidelijk op dat ogenblik.

De PET scan die vandaag op het programma stond zou ook meer duidelijkheid moeten brengen, en de behandeling mee determineren. Ik werd om zeven uur in het UZ te Leuven verwacht, nuchter.
Ik keek even op de klok. Tien minuten over vijf. Een koffie moest nog wel kunnen vond ik. Het espresso - apparaat kwam grommelend tot leven, en even later vulde de geur van verse koffie de ruimte. Ik nipte eens van de tas, waste me, trok mijn kleren aan, dronk de tas koffie op, liep nog even naar boven waar mijn vriendin nog vast sliep (ze kon weer niet meegaan omdat ze lessen had), en vertrok toen met de wagen richting Leuven.
Er was weinig verkeer op dit vroege uur, en iets voor zeven was in ik het UZ. Ik parkeerde de wagen op de bezoekersparking, wandelde naar de hoofdingang, ging binnen en trok een nummertje aan de dienst inschrijvingen. Het verbaasde me dat er zo vroeg eigenlijk al best wat mensen zaten te wachten. Na tien minuutjes was het mijn beurt, en een vriendelijke vrouw gaf me de uitleg over de route die ik moest volgen om op de juiste dienst te geraken.
Iets te vroeg kwam ik op de afdeling radiologie toe, en na eventjes te wachten werd ik verder geholpen door een al even vriendelijke verpleger, die wat bloed af nam, en mijn glucose mat en me vertelde dat hij me insuline moest toedienen omdat de waarde te hoog was om een succesvolle PET scan uit te voeren.
Na drie uur beetje bij beetje insuline toe te dienen was de bloedwaarde goed genoeg, en kon ik beginnen aan het opdrinken van drie grote bekers contrastvloeistof. Het smaakte neutraal, en na nog eens een klein uurtje was het mijn beurt. De scanner leek op een CT scanner, en nog eens een drie kwartier later was het allemaal klaar, en kon ik huiswaarts keren.
Rond een uur of drie in de namiddag was ik terug in Brasschaat. Mijn vriendin was niet thuis en eerlijk gezegd had ik er geen flauw idee van wanneer ze zou thuis zijn. Ik stuurde haar een bericht om te vragen rond hoe laat ik haar kon verwachten, kwestie van het avondeten niet veel te vroeg op tafel te hebben, maar het antwoord liet op zich wachten tot half zeven. "sorry, zie je bericht nu pas, ben onderweg. xxx".
Ik had een 'snel klaar' gerechtje op het menu staan, pasta met zalm en een getomateerde dragonsaus, dus ik maakte me er niet druk om.
De resultaten van de Pet scan, die morgen gekend zouden zijn, hielden me minder bezig dan ik eigenlijk verwacht had. Tijdens de rit naar huis was het beginnen te dagen dat er eigenlijk maar één weg was, en dat was vooruit. Hoe moeilijk die weg ook mocht zijn. Ik zou wel zien wat er op mijn weg zou komen.
Rond half acht was mijn vriendin thuis, en tijdens het eten bood ze tot mijn verbazing zelf aan om me de dag nadien te vergezellen op consultatie bij de prof te Leuven. Ze had geen les blijkbaar, en kon dus wel mee gaan. Ik was aangenaam verrast, en de avond verliep betrekkelijk goed. Zij kroop terug achter haar boeken, ik terug achter de televisie.
Rond een uur of elf hield ik het voor bekeken, en kroop onder de wol. Mijn 'slaap wel' aan mijn vriendin bleef onbeantwoord.
Ze zal te geconcentreerd aan het studeren geweest zijn.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten