Negen jaar later.

Een sprong van negen jaar vooruit in de tijd. We noteren anno 2002.
Ergens in mei, kort na mijn verjaardag, valt er een brief in de bus van de koperboer, die me uitnodigt om in het kader van een opvolgingsproject gezondheid, me aan te bieden in een welbepaald ziekenhuis, voor een foto van de borstkas. Reden: 'ik was regelmatig blootgesteld aan cadmium, waarvan men intussen wist dat het carcinogeen was voor longen en lever, en men wou dat verder opvolgen'.

Sedertdien kreeg ik jaarlijks zo een uitnodiging, en jaarlijks bood ik me aan voor het fotooke, en jaarlijks kreeg ik een 'alles OK'.
Tot ergens begin juni 2014. Ik werd toen uitgenodigd voor een verder onderzoek, omdat er wat kleine schaduwen te zien waren op de RX, en men dat graag met een CT wat verder wou nakijken.
De schaduwen bleken 'gezwelletjes' te zijn, moeilijk te behandelen, maar zeker wel te behandelen, en met driewekelijks een "baxter met medicijnen" te komen halen zouden die gezwelletjes verdwijnen. Vermits ik toch wel van enige intelligentie ben gespeend had ik vrij snel door dat het om een kankervorm ging, niet kleincellig, traag groeiend en inderdaad te behandelen. De chemo halen bleef beperkt tot een paar uren op vrijdagnamiddag om de drie weken, ik kon me dan makkelijk vrijmaken, en ik besloot om dit 'nieuws' voor mezelf te houden, om geen onnodige ongerustheid te veroorzaken.
Op mijn werk nam ik een paar overuren op, op het thuisfront was ik een paar overuren aan het maken. Geen vervelende vragen. De bijwerkingen bleven beperkt, wat vermoeidheid, en een beetje meer last met de focus te bewaren, soms wat humeurig, maar daar bleef het bij. En na vier maanden waren de vlekjes inderdaad weg, We noteren dan einde oktober 2014. Ik liep echter al een paar weken rond met een hardnekkige hoest, en had wat last van wat meer hartritmestoornissen, maar stelde me daar niet te veel vragen over. Voor de hartritmestoornissen bezocht ik mijn cardioloog, die me wat bèta blokkers voorschreef, de hoest besteedde ik geen aandacht aan, het was zo'n prikkel kuch. Ik had ook wat last van kortademigheid, maar die werden toegeschreven aan de ritmestoornissen, en zouden op termijn wel verdwijnen. De vermoeidheid verdween niet, ook niet na de beëindiging van de behandeling, en die schreef ik toe aan het feit dat ik nog geen vakantie had kunnen nemen dat jaar.
Het was een beetje struisvogelpolitiek, en me wat verschuilen achter de laatste RX thorax, die geen schaduwen meer vertoonde. Het opvolgingsprogramma van de koperboer had ervoor gezorgd dat er ruim op tijd was ontdekt dat er wat loos was, en had geresulteerd in een gerichte behandeling die de gezwelletjes hadden doen verdwijnen. Ik was allang blij dat ik 'genezen' was, en vond allerlei andere 'redenen' voor wat ik nog voelde. Gewoon negeren was de boodschap, en ik gaf mezelf gelijk dat ik dat kruisje alleen had gedragen en niemand onnodig ongerust had gemaakt binnen mijn directe vrienden en familiekring. Ik had bij de start van de behandeling wel mijn Technical Manager bij mijn opdrachtgever op de hoogte gebracht, en een collega met wie ik heel goed opschoot, en regelmatig via Lync contact had. Ik wist van deze mensen dat ze een geheim mee het graf in zouden nemen, en hun discretie dus absoluut zou zijn. Verder was er niemand die iets wist, en dat zou ik zo ook houden.