maandag 19 oktober 2015

Het finale verdict.

Donderdag 26 maart 2015.

Half twaalf voormiddag.
Ik had redelijk onrustig geslapen. De nachtrust wou niet echt komen, de muizenissen wel. Alhoewel ik best wel wist dat het geen zin had om me druk te maken over de uitslag straks, sloeg ik er toch niet in om het helemaal los te laten.
Rond half zes hield ik het voor bekeken en ben ik opgestaan. Ik las de krant on line, beantwoordde een paar berichten op facebook, zorgde voor een ontbijt, en tegen half twaalf ging de rit, vergezeld door de gewoonlijke zwijgzame vriendin, opnieuw richting Leuven.
We werden om half twee verwacht, en vandaag bleef de punctualiteit, die ik intussen wat gewend was en eigenlijk verwachtte, compleet uit. Pas om een uur of vier was ik aan de beurt, en de assistent verontschuldigde zich voor het lange wachten, maar gaf er verder geen uitleg aan. Hij stelde me wat vragen, bleef een beetje rond de hete brij draaien, en na tien minuten stond de jongeman op, en vertelde me dat hij dadelijk met prof. Knäckebröd terug zou komen voor de verdere uitleg te geven.
Nog eens een dik kwartier later kwam Knäckebröd het kamertje binnen, trok weer de taboeret vanonder de onderzoekstafel, pootte zich neer en kwam meteen ter zake.
"Meneer Schodts, de Pet scan heeft een letsel aan het licht gebracht in de lever, zo groot als een kleine pruim. Om deze reden zal de behandeling bestaan uit een chemotherapie , carbo - eto genaamd, waarbij er twee verschillende cytostatica zullen worden toegediend via een baxter. Dit zal u worden uitgelegd in een intake gesprek op de dienst dag - oncologie. De mensen van deze dienst zullen u alle informatie met betrekking tot deze therapie geven, en al uw mogelijke vragen beantwoorden. Ik heb de eerste behandeling gepland op aanstaande woensdag, 1 april."
Kleincellig met uitzaaiingen. Het lag in de lijn van de verwachtingen, maar toch kwam dit nieuws ook weer aan.
Ik keek naar mijn vriendin, die naast me zat. Ze leek redelijk onbewogen, en ik kon geen vorm van emotie ontwaren.
En de eerste behandeling op April's fools day. Sarcasme ten top.
En de behandeling was duidelijk. Een chemotherapie. We verlieten het kabinet, en wandelden terug naar de auto en onderweg zei mijn vriendin dat we bij haar mama en stiefpapa werden verwacht voor een biefstuk met frieten, ze vond dat een goed idee, en Kessel -lo was vlak bij Leuven, en we waren hier dan toch.
Haar spontaan aanbod van gisteren om me te vergezellen had precies toch een dubbele bodem.
Met deze wetenschap in het achterhoofd reden we naar haar moeder, die onmiddellijk informeerde naar de resultaten en me, nadat ik haar verteld had war de uitslag was, me zei dat dit in de lijn van de verwachtingen lag. Ze richtte zich tot haar dochter, en vroeg aan haar hoe zei daar allemaal mee opging. Mijn vriendin vertelde dat ze zich vooral op haar studies richtte, en op het verwerken van het verdriet om haar overleden vader, dat ze op die manier probeerde om te gaan met mijn ziekte. Ze vertelde over haar studies, wat het gesprek weer bracht op haar stokpaardje, met een plaat op die ik al honderdduizend keer had gehoord. Ik grabbelde een krant die op tafel lag, en las verveeld de lokale berichtgeving.
Om een uur of vijf kwam haar stiefvader thuis, die de taak op zich nam de steaks te bakken. De maaltijd was goed bedoeld maar kon me niet echt smaken. Ik wou dan ook nog even langs mijn ouders, om ze zelf persoonlijk de einddiagnose en de behandeling te gaan vertellen. Die boodschap werd onthaald door mijn vriendin met een lang gezicht en een aanhef tot protest, door mij onmiddellijk afgeblokt met een blik van: "Durf deze keer niet, echt niet...". Ze had onmiddellijk door dat ik het echt meende, en ze zweeg. Ze wachtte tot in de auto om van wal te steken. Een hele litanie dat ik alleen met mezelf en mijn familie bezig was, dat haar familie en haar kinderen me niet boeiden, ik me niks meer aantrok van haar studies en hoe zij zich wel voelde bij dit alles.
Even bekroop me de lust te stoppen op de pechstrook, en ze uit mijn auto te zetten.
ik haalde eens diep adem, telde tot tien, en hield wijselijk mijn mond. Eerst even bij mijn ouders langs, en mijn mening over haar houding parkeerde en bewaarde ik tot de rit naar Brasschaat straks.
Ze bleef maar door ratelen, en toen ze uiteindelijk merkte dat ik niet reageerde bekeek ze me, en vroeg me boos aan wat ik daarvan dacht, en of ik begreep waar ik fout was.
Ik heb nog nooit een vrouw een oorvijg gegeven, maar toen was het kort bij. Ik heb haar gevraagd te zwijgen en geduld te hebben tot na het bezoek bij mijn ouders en zou daarna mijn mening wel geven.
"En die ga je deze keer puur ongezouten krijgen trut", dacht ik. "Ik laat geen spaander heel van je way overrated ego, en de door jezelf veel te hoog inschatte IQ".
Na wat gemompel werd het stil. Eventjes later draaiden we de oprit bij mams en paps op, en we werden hartelijk onthaald. Bij een glaasje wijn gaf ik de stand van zaken, en eventjes was het stil. Mijn vader vertelde me dat wat voor me lag geen gemakkelijke weg ging zijn, maar dat mama en hij er altijd zouden zijn voor me, op eender welk moment. Intussen ging mijn telefoon over. Ik zag dat Astrid me belde, en beantwoordde haar telefoontje. Ze gaf me aan dat ze graag tijdens het weekeinde het intakegesprek met me zou doen. Ik zou nog steeds dinsdag even naar de dienst moeten komen, want het gesprek moest officieel ook gedaan worden, maar dan zou het allemaal heel wat sneller kunnen. Ik nam haar voorstel dankbaar aan, en we spraken af op zaterdag, bij mijn zus thuis en haakten in.
Mijn vriendin gaf aan dat ze de dag erna vroeg op moest omdat ze om half negen haar eerste les had, en stond op. Ik keek eens naar mams en paps van 'laat het', en zei dat ik zaterdag wel even binnen zou springen.
Tijdens de rit naar huis waren we nog niet goed en wel vertrokken, of ze stak van wal. Waarom ik zaterdag terug in Diest moest zijn? Ik antwoordde haar dat ik met Astrid had afgesproken, vlak na de middag, voor het intakegesprek en ik daarna bij mijn ouders rustig alles eens ging vertellen. Ik zou dan van Astrid ook meer weten. Haar onmiddellijke reactie was of ze dan mee kon rijden met mij, dan kon ze doorrijden naar Sint Truiden om met haar kinderen even 'quality time' door te brengen. Ze zou me dan later in de namiddag bij mijn ouders komen ophalen. Ik heb hier niet meer op geantwoord, en verder ook gezwegen. Mijn preek die ik eigenlijk wou houden werd door haar vraag nu alleen maar uitvergroot, en zou totaal zinloos zijn geweest. Je kan een kassei geen wiskunde bijbrengen...
In Brasschaat aangekomen begon mijn vriendin druk afspraken te maken met haar kinderen. Ik volgde het gesprek niet echt, en kroop achter mijn laptop om te kijken wat ik over de chemotherapie vond op het internet. De informatie was redelijk summier, maar wel duidelijk, en ik wist nu toch al wat beter wat me te wachten stond. ik kroop in't bed, deze keer zonder een 'slaap wel' aan mijn vriendin. Eerlijk gezegd gunde ik haar dat niet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten