Goed nieuws.

We tekenen 13 mei, de dag na mijn verjaardag.

De twee weken ervoor had ik regelmatig op de chat gehangen met Hanne, een collega met wie ik al een hele tijd goed kon opschieten, en die zich mateloos stoorde aan de houding van mijn vriendin. Hanne was een heel aantal jaren jonger dan mij, 24 om correct te zijn, maar dat liet zich niet voelen. Ze was redelijk direct in haar communicatie, zonder doekjes er rond, en zo had ik het graag. Vooral het feit dat mijn vriendin tot nog toe geen enkele keer was mee geweest om een chemo vond ze niet kunnen. Hanne ramde dan ook door mijn strot dat ze bij de eerst volgende chemo me zou bezoeken, of ik dat nu wilde of niet. "Er zijn nu eenmaal dingen waar je niet alleen doorgaat", was haar achterliggende gedachte.

Intussen stond mijn vijftigste verjaardag voor de deur, en mijn vriendin wou een feestje geven. Een tuinfeest. Ik had haar drie jaar geleden haar 45e verjaardag ook niet ongemerkt voorbij laten gaan, dus wou ze me dat feest terug gunnen. Ook een beetje door de strot geramd, want de tuin zag er niet uit, en moest van wintermodus nog naar lente gebracht worden.Na de tweede chemokuur begon het me wat aan fut te ontbreken.

Begin mei begon ik aan de tuin opkuis, en 10 mei, de dag van het feestje, in de voormiddag was de tuin klaar. En al zeg ik het zelf, de tuin mocht gezien worden. Een aantal heesters waren in de bloei, de tuin was gezellig aangekleed, en dank zij de hulp van mijn ouders, en mijn goede vrienden Werner en Sabine was alles klaar tegen dat de eerste gasten kwamen. Het feest was een succes, en heel wat mensen die ik al heel lang niet meer had gezien waren aanwezig. Mijn vriendin deed haar uiterste best om iedereen van hapjes en drankjes te blijven voorzien. Ze deed ook haar uiterste best om enige vorm van contact met mij te mijden, wat blijkbaar door nog een aantal mensen werd opgemerkt, en me later, nadat ik een punt zette achter de relatie, ook werd gezegd. Haar aandacht ging vooral uit naar haar eigen familie en vrienden. Ik stoorde me er niet aan, en was haar dankbaar dat ze dit feestje mee op poten had gezet.

Dinsdag 12 mei was mijn eigenlijke verjaardag, en ik was weer alleen thuis. Mijn vriendin was naar de les, en was vertrokken zonder me te feliciteren.
Hanne had ik al een paar dagen niet gehoord, ze was met een goede vriend een citytrip aan het maken, maar we hadden in de namiddag afgesproken om samen een glas te drinken op mijn verjaardag. Ik keek er naar uit om haar terug te zien. De laatste keer dat we elkaar hadden ontmoet lag al weer een paar maanden achter ons.

We hadden om drie uur in de namiddag afgesproken in een zaak in Antwerpen. Ik was veel te vroeg daar, en zette me in het zonnetje, op het terras, met een glaasje witte wijn.
Een sms'je liet me weten dat Hanne onderweg was, maar een beetje later zou zijn. File. Rond half vier arriveerde ze. Ze strompelde uit haar auto, en toen ik vroeg waarom ze 'zo raar liep', kreeg ik een typische beteuterde snoet van haar, met de uitleg dat Rome doorkruisen op ballerina's niet onmiddellijk het meest briljante idee bleek te zijn. Haar voeten waren rauw, ze zagen eruit alsof iemand er met een slijpschijf op los was gelaten.
Het kon niet missen... Zo kende ik haar ten voeten uit. Zo typisch Hanne. We dronken een glas wijn, en ik kreeg een veelzeggend cadeautje van haar, uit Rome, en voor mijn verjaardag. Een koelkastmagneet, met de afbeelding van Julius Caesar, en zijn gevleugelde woorden 'veni, vidi, vici'. De achterliggende symboliek ontging me niet, en de dubbele bodem ook niet. Rond een half zes namen we afscheid, en pikte ik mijn vriendin op aan de Paardenmarkt, na haar lessen. Ze stelde voor om wat te gaan eten. Ik had er niet zoveel zin in, maar zelf achter de potten gaan staan was ook niet onmiddellijk een aanlokkelijk idee. We trokken naar de Colmar, een soort veredelde Lunch Garden. Ik bestelde een entrecote, seignant, met bearnaise, slaatje en frietjes. Het smaakte me, en om een uur of acht maakte mijn vriendin aanstalten om naar huis te gaan. De rekening werd aan mij overgelaten, en rond kwart na acht zat ik in de zetel, en zij achter haar boeken. De dag erna zou ik de derde reeks chemo starten, en Hanne zou me bezoeken. Ik keek er naar uit.
Ze zou als eerste getuige zijn van prettig nieuws.

Woensdag 13 mei 2015.

Mijn vader had me, zoals gewoonlijk, naar Leuven gebracht, en zou me, ook zoals gewoonlijk, komen ophalen als ik klaar was. Mijn ouders hadden al een aantal keer aangeboden ook op woensdag bij me te blijven, maar woensdag was steevast een lange dag, en dat wou ik hun niet aandoen. Het aanzicht van Peter die een Carbo - platina kreeg toegediend was dan ook niet meteen het meest prettige zicht. Bij Hanne pakte dat geen verf. Ze veegde mijn argumenten van tafel, vakkundig, en ik zweeg wijselijk.
Ik verwachtte haar ergens ergens rond de middag.
Glenn was mijn verpleger die dag, en na de klassieke bloedafname, was het wachten op de uitslag. Rond een uur of tien kwam prof. Knäckebröd mijn kamertje binnengestapt, en viel meteen met de deur in huis.
"Meneer Schodts, ik heb goed nieuws voor u, en slecht nieuws? Waarmee zal ik beginnen?"
Ik koos voor het slechte nieuws eerst.
"Knäckebröd ging verder.
"Uw glycemiewaarden staan veel te hoog. We zouden u graag opnemen, om u op insuline te zetten. Omdat er een verlengd weekend voor de deur staat zal u dan waarschijnlijk tot maandag moeten blijven. Indien u akkoord gaat, regel ik zo dadelijk een kamer voor u, hier op de vijfde verdieping.". Deze had ik niet zien komen. Ik vroeg of dat het slechte nieuws was. Knäckebröd antwoordde bevestigend. "Wat mag het goede nieuws dan wel zijn?", vroeg ik.
Knäckebröd stak opnieuw van wal.
"Principieel vinden wij de glycemiewaarden bij kleincellige longkankerpatiënten niet relevant, maar uw tumormarkers zijn zo drastisch gedaald, dat deze waarden voor u wel relevant worden. Met andere woorden, u reageert uitstekend op de chemo, en als de tumor lineair gekrompen is met de tumormarkers, dan moet er ongeveer 75% krimp te noteren zijn. We willen dan ook graag een RX thorax maken, iets eerder dan voorzien. Deze gunstige reactie determineert uw levensverwachting in de positieve zin. Met andere woorden, bij een doorzetting van deze reactie zit u aan de gunstige zijde van de statistieken.".
Ik liet het nieuws doordringen. Ik kreeg meer tijd. Behoorlijk wat meer tijd, als ik de boodschap goed begrepen had. Ik zou nog niet dadelijk 'tot as terugkeren'.
Ik bedankte de professor, nam mijn mobieltje, en probeerde mijn vriendin te bereiken. Ik wist dat ze thuis was, omdat ze in de namiddag een presentatie moest geven, als proefopdracht, en ze was die aan het voorbereiden.
Ze nam de telefoon aan. Best wel opgewonden met het goede nieuws vertelde ik haar wat de prof me net gezegd had. Ze antwoordde koel dat ze blij was voor mij, maar dat ze nu geen tijd had, omdat ze die presentatie aan het voorbereiden was, en ze me om twee uur namiddag, na haar proef zou terugbellen. Ik wou haar nog vragen om na de proef de trein te nemen naar Leuven, en me wat zuiver ondergoed en een pyjama mee te brengen, maar ze had al ingehaakt. Ik belde mijn ouders, en bracht hun het leuke nieuws dat ik net had gekregen. Ze waren zo gelukkig voor me, en vroegen me hun verder op de hoogte te houden, en of ze iets voor me moesten meebrengen.

Een uurtje later kwam Hanne toe. Ik vertelde haar het leuke nieuws, en kreeg prompt een dikke, innige knuffel. "Ik ben zo blij voor je", zei ze me, en ik zag ze een traantje wegpinken. Het raakte me, behoorlijk diep.
We babbelden wat, wachtend op de laatste bloedresultaten en het groene licht voor de chemo te mogen krijgen. Astrid was intussen al eens op de kamer geweest, en monsterde Hanne van kop tot teen. Zuiver om haar 'nonkel Peter' te beschermen. Later op de namiddag zouden Hanne en Astrid even met elkaar praten, en werd Hanne 'goedgekeurd'.
De chemo mocht gegeven worden, en om iets na twee kreeg ik een smsje. Van mijn vriendin.
"Joepie, ik ben geslaagd op de presentatie. Ik bel je over een uur". Ik vroeg me af waarom ze pas over een uur kon bellen. Ik vertelde Hanne van haar bizar berichtje, en instant betrok haar gezicht, en nogal onomwonden gaf ze haar mening. "Zeg wat is't? Is die trut ontgoocheld omdat je nog niet direct de hoek om bent of wat?".
Rang, boenk erop.
Om een uur of vijf was mijn kamer op 't vijfde klaar, en kwamen mijn ouders toe met wat ondergoed, toiletgerief en een pyjama van paps. Ze keken eens naar Hanne, en om paps zijn mond speelde een glimlach. Op de vraag of ik intussen al wat van mijn vriendin had gehoord moest ik ontkennend antwoorden. Pas om half negen 's avonds, na herhaalde pogingen, zou ik haar aan de lijn krijgen. Haar uitleg: Het was mooi weer, en ze was een terraske gaan doen met haar medestudenten, want ze verdiende ook wel een moment van ontspanning. Ze zou de dag nadien wel met de trein naar Diest gaan om mijn auto op te halen, en zou me dan komen bezoeken
Slik.
Rond zes uur vertrok Hanne. Ik wist toen niet dat ik haar snel terug zou zien.
Ik wist toen ook niet dat de ware aard van mijn vriendin de bovenhand zou krijgen. Er lagen stormachtige dagen in het verschiet.
De boodschap van vanochtend, met name mijn langere levensverwachting, zouden me ingrijpende beslissingen doen nemen.