maandag 5 oktober 2015

Dooms day

Dinsdag 24 februari om half tien in de ochtend had ik een afspraak met mijn huisarts. Daar de droge hoest bleef aanhouden, en ik klaagde van steken ter hoogte van mijn hart, besloot de huisarts dat een foto mijn longen misschien wel duidelijk kon brengen. Ik kreeg een voorschrift om die foto onmiddellijk te laten maken in het plaatselijk hospitaal, en er werd gelijk een afspraak gemaakt op de dag erna, woensdag 25 februari 2015 om acht uur in de ochtend me nuchter aan te bieden op haar praktijk voor een bloedafname.
Ik ging naar het ziekenhuis, en liet de foto maken. De radioloog van dienst vroeg me na de foto's om even te wachten, want ze wilden mijn huisarts eerst consulteren. Misschien was een CT scan noodzakelijk. Ik wachtte dus netjes, in de wachtzaal. Anderhalf uur. En toen had ik het gehad. Als er wat te vertellen was dacht ik, zou ik het de dag erna wel horen. Ik had immers een afspraak voor een bloedafname.
Ik verliet het ziekenhuis, ging naar huis, kapte me af op de zetel en viel als een blok in slaap.
Woensdag 25 februari ging ik om acht uur naar de huisarts, zoals afgesproken. Mijn vriendin was zich aan het klaarmaken voor haar 'hoorcollege'. Ze liet duidelijk blijken dat ik haar kon op de hoogte houden over wat de foto's van mijn longen zouden vertellen, maar na haar lessen. Want tijdens de lessen wou ze niet gestoord worden.
Om iets voor acht zat ik in de wachtkamer, en stipt om acht uur nodigde mijn huisarts me uit in haar onderzoekskamer. Haar bedrukte gezicht voorspelde niet veel goeds.
Ze kwam meteen ter zake, en vertelde me dat er een zeer grote schaduw op de foto's zichtbaar was, in mijn linker long, die met een CT scan verder onderzocht moest worden, maar de diagnose lag er wel al. Een tumor, en geen kleintje. Zo groot als een uit de kluiten gewassen pompelmoes. Twee keer zo groot als mijn hart.
Longkanker... en deze keer geen 'gezwelletjes', maar een gigantisch gezwel. Wat ik eigenlijk al vermoedde werd hier bevestigd. Mijn wereld stond even stil. De huisarts had al een CT scan geregeld, weerom in het plaatselijk ziekenhuis, op donderdag, eerder lukte niet. Verdwaasd keerde ik terug naar huis. Hoe moet ik dit gaan vertellen aan mijn vriendin, mijn familie, vrienden en collega's... Dit waren geen 'vlekjes', waar ik de behandeling van verborgen zou kunnen houden, dit was the real thing, en nu moest ik wel opbiechten. Ik probeerde mijn vriendin te bereiken op haar gsm, echter zonder resultaat. Ik belde mijn ouders en vertelde hun mijn voorlopige diagnose. Mijn vader luisterde stilzwijgend, zei me na mijn kort relaas dat ik thuis moest blijven, en dat hij en mijn mama onmiddellijk in de auto stapten en naar Brasschaat kwamen. Hij haakte in na nogmaals aan te dringen om zeker thuis te blijven.
Ik ging naar de woonkamer, zette de tv aan, en probeerde even, tevergeefs, alles te vergeten. En ik probeerde verschillende keren mijn vriendin te bereiken, ook tevergeefs. Ten einde raad, en gek van het alleen zijn belde ik de moeder van mijn vriendin, en vertelde haar wat ik van mijn huisarts had meegekregen. Ik moest mijn verhaal kwijt, de muren kwamen op me af. Haar moeder luisterde, reageerde vrij koel, en beloofde me dat zij zou proberen mijn vriendin te bereiken. Misschien zou ze een oproep van haar moeder wel beantwoordden. Rond half één in de namiddag kwam mijn vriendin thuis, en keek me langdurig aan, zonder een woord te zeggen. Ik wist toen onmiddellijk dat haar moeder haar wel aan de lijn had gehad, en dat ze op de hoogte was van de diagnose. Ze zei niets, totaal niets, ging achter haar bureel zitten en zei dat de les die ze net gehad had moest instuderen. Ze nam haar cursussen en verdiepte zich weeral in haar boeken. Ik voelde geen enkele vorm van betrokkenheid.
Tien minuutjes later ging de bel. Mijn ouders stonden aan de deur, en ik verschoot van hun voorkomen. Mama en papa waren ineens 20 jaar ouder. Dat was nu de reden waarom ik een half jaar geleden, bij de eigenlijke eerste diagnose in alle talen had gezwegen.
Het was een moeilijk gesprek. We zaten aan de tafel in de keuken, mijn ouders en ik, mijn vriendin zat achter haar bureel en volgde halvelings het  gesprek afwezig en van op een afstand. Mijn vader trachtte het hoofd koel te houden, sprak me moed in. Mijn moeder hield zich sterk, maar ik zag dat ze leed, verschrikkelijk leed. Papa bleef me toespreken, zei me dat ik eerst de verdere onderzoeken moest afwachten, en niet te voorbarig conclusies moest trekken. Ik wist toen al beter. Een tumor die in oktober niet zichtbaar was omdat hij achter mijn hart verscholen zat, en vier maanden later twee keer zo groot was als mijn hart moest een kleincellige tumor zijn. De gevaarlijkste en meest agressieve vorm van kanker. Maar ik zweeg, ik had geen keuze, anders zou ik moeten opbiechten dat ik eigenlijk al een behandeling achter de rug had, en waarvan ik dacht dat ik intussen 'genezen' was. En dat kon ik hun echt niet aandoen. Tot op de dag van vandaag weten ze dit nog steeds niet. Deze blog brengt de waarheid aan het licht...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten