Zaterdag 28 maart 2015.
Een uur of tien 's ochtends. De avond ervoor had ik een telefoontje gehad van de dienst dag - oncologie met een afspraak op dinsdag 31 oktober, in de voormiddag. We waren nadat mijn vriendin thuis was van haar les wat gaan eten in een restaurantje in de buurt. Gezellig kon ik het tafelen niet noemen, maar het eten was lekker, en het smaakte me.
Ik maakte me een tas koffie, en stelde vast dat het studeren in't weekend voor mijn vriendin dan toch niet zo van cruciaal belang was, want ze lang nog te slapen. Rond een uur of elf heb ik haar gewekt, en gevraagd op te staan, omdat ik graag rond half een uur of één in Diest wou zijn, en ik geen zin had om te laat te komen.
Ze stond op, ging naar het aanrecht, nam een tas koffie en haar sigaretten. Dat ik trachtte om het roken te laten, was blijkbaar niet iets om rekening mee te houden voor haar. Ik vroeg haar onder de dampkap te roken wat ze zonder verdere commentaar ook deed. Ze begon met aardappelen te schillen, en wortelen te kuisen en te koken en zei me dat ze wortelpuree ging maken, zodat haar kinderen ook nog eens wat vers te eten zouden hebben. Ze maakte me hiermee meteen duidelijk dat ze had afgesproken met haar kinderen, iets wat ze donderdag al had laten verstaan in de auto, en waarvan ze uitging dat dit voor mij geen bezwaar vormde. Het vormde voor mij ook niet direct een bezwaar, maar het stoorde me wel een beetje dat het haar blijkbaar niet interesseerde wat de chemo met me zou doen of kunnen doen, en wat de mogelijke bijwerkingen zouden kunnen zijn. Ik vertelde dat ik dinsdag terug het officiële intakegesprek had, en woensdag de eerste chemo. haar antwoord was dat ze niet kon meegaan, want ze had de hele week elke dag les, tot 17 uur.
Voila, dat was ook weer duidelijk.
Om een uur of twaalf vertrokken we naar Diest, met in de koffer een gigantische hoeveelheid wortelpuree en braadworstjes, verdeeld over verschillende porties in plastic potjes. Om een uur of één kwamen we toe bij mijn zus, en mijn vriendin stapte uit, en stapte aan de bestuurderszijde terug in, en vroeg de sleutel van de wagen. Ze had niet de intentie om eventjes bij mijn zus mee binnen te gaan. Ze sprak met me af dat ze rond een uur of vijf mij bij mijn ouders zou komen halen, stapte in en vertrok.
Ik belde aan en mijn zus deed open. Na een hartelijk onthaal kreeg ik een vroeg glaasje wijn aangeboden, en kreeg ik van Astrid een eerlijke, maar vooral professionele uitleg over het verloop van de therapie, de duurtijd, de werking en de mogelijke nevenwerkingen. Het was een lijst om u tegen te zeggen, maar in love and war there are no rules. En vermits ik het gevecht tegen de kanker onder de noemer 'war' had geplaatst, nam ik de mogelijke bijwerkingen erbij.
Rond half drie dankte in Astrid met een dikke zoen en een stevige knuffel, en vertrok ik naar mijn ouders. Ik kon hun nu wat meer uitleg geven.
Ook daar werd ik heel hartelijk onthaald, kreeg ik het tweede glas wijn van de namiddag aangeboden, en werd er wat gebabbeld rond de tafel in de woonkamer over mijn ziekte, de gezondheidsperikelen van mijn mams, over de politieke zaken in ons apenlandje. Over van alles en nog wat. Paps vroeg of we graag zouden mee-eten, en vermits er verder niks op de agenda stond, en mijn vriendin tegen vijf uur zou daar zijn, nam ik het voorstel graag aan. Ik vroeg wel om niet te laat te eten, omdat we nog naar Brasschaat moesten rijden en mijn vriendin al te kennen had gegeven dat ze vroeg op wou staan om te studeren, en dus graag op tijd thuis wou zijn.
Ik stuurde haar een bericht met de boodschap dat we konden blijven eten, en kreeg prompt een antwoord: 'Ok, fijn'.
Paps zou een één - pans visschotel maken. De namiddag ging aangenaam voorbij en het werd vijf uur, en zes uur, en mijn vriendin schitterde door haar afwezigheid. Om half zeven stuurde ik haar een bericht of ze me een teken van leven kon geven, en me kon laten weten tegen hoe laat ze dacht te arriveren, kwestie van niet met aangebrand eten te zitten. Het bericht bleef onbeantwoord. Ik zag dat mijn vader langzaamaan begon te koken, figuurlijk deze keer, en hij ventileerde zijn ongenoegen over de houding van mijn vriendin. Hij werd wat rustiger, en zei me dat het eten klaar was, en nog 20 minuten in de oven moest om te gratineren, en dat dus nog kon als "madam" toekwam.
Om kwart voor acht kwam "madam" toe. Op mijn vraag waarom ze mijn bericht onbeantwoord liet antwoordde ze me dat ze dat niet gezien had. Op mijn vraag waarom ze geen bericht stuurde wanneer ze bijna drie uur na de afspraak zou toekomen, kreeg ik als antwoord dat het "gezellig was met haar kinderen", ze samen iets kleins gegeten hadden, en ze ervan uit ging dat ik dat wel zou weten. Ik wou geen discussie starten bij mijn ouders en probeerde het dus gezellig te houden, wat slechts deels lukte, want mams en paps waren duidelijk niet gediend met haar houding. Toen paps vroeg of ze volgende week zich zou vrijmaken om mij bij de eerste chemokuur te begeleiden, en ze daarop ontkennend antwoordde omdat ze elke dag les had, zag ik instant de stoom uit zijn oren komen. Mams ontwapende de situatie door aan te bieden dat zij zou meegaan, omdat ze het onverantwoord vond dat ik onmiddellijk na een chemo met de wagen zou rijden, en ik eerst met haar na de behandeling naar Diest zou komen, om dan te kijken of de rit naar Brasschaat zou lukken. Mijn vriendin begreep de boodschap niet, antwoordde mijn moeder dat dit dan ook weer geregeld was, en at verder. Mijn vader ging in de kelder om een nieuwe fles wijn, terwijl de vorige fles nog niet half was, en bleef opmerkelijk lang achter. Hij moest afkoelen.
Na het eten maakte mijn vriendin aanstalten om naar huis te gaan, want ze wou vroeg gaan slapen omdat ze de dag erna vroeg op wilde staan om te studeren. Ik deed alsof ik dat niet zag, schonk nog een glas wijn in, zette me comfortabel in de zetel,en praatte nog wat verder met mijn ouders. Dik anderhalf uur later, rond half elf, vertrokken we. ik met een grijns op mijn gezicht, mijn vriendin met een lip waar ze bijna op trapte...
In de wagen; toen we net de autostrade opreden, wou ze me de wind van voren geven. Wie ik wel dacht dat ik was, waarom ik geen rekening kon houden met haar, en ik nog ostentatief anderhalf uur bleef zitten, terwijl ik wist dat ze vroeg wou gaan slapen.
Het gulpte toen vanuit mijn tenen op tot in de haarwortels, en ik denk dat ik vuurrood werd van woede. Ik draaide de radio uit, en zei haar dat ze eens goed naar me moest luisteren, zonder me te onderbreken, en kotste er alles uit. Ze onderbrak me toch en begon haar litanie weer af te draaien, net op het moment dat we voor de parking in Rotselaar waren. Ik draaide de parking op, legde de motor stil en brulde zo goed en zo kwaad als ik kon met mijn hese stem dat ze uit mijn auto moest. Toen ze vroeg waarom zei ik haar dat ik haar gezaag, haar egoïsme en haar totaal gebrek aan empathie kotsbeu was, en vooral haar van geen enkele intelligente argumenten gespeende gekwaak niet meer kon aanhoren. Ik had er gewoon genoeg van op dat moment, en stak zelf terug van wal. Dat ik vond dat ze godverdomme iets kon laten weten als ze later zou zijn dan verwacht, zeker als ze met mijn auto weg was, en zeker met haar rijvaardigheid. Dat het me niet interesseerde dat ze geen enkele vorm van betrokkenheid wilde of kon betonen bij mijn ziekte, maar ze dan van mij ook niet meer moest verwachten dat haar studies me nog een reet interesseerden, laat staan dat ik daar rekening mee ging houden. En dat ze beter haar mond kon houden op het moment, want dat ik het meende, en ze uit mijn auto zou zetten als ze nog één woord, wat, één letter van kritiek zou durven geven over of op mij. En dat ik de kraan ging dichtdraaien, carrement! En ze zweeg, wijselijk. en alhoewel ik veel goesting had om tegen 200/uur naar huis te vliegen, puur om me af te reageren, raapte ik mezelf bij elkaar, en hield me braaf aan de regeltjes en verliep de rest van de rit in absoluut stilzwijgen. Thuis gekomen wou mijn vriendin achter de laptop kruipen, en ineens was de woede daar weer. Ik klapte het scherm dicht, en beval haar te gaan slapen, nu en onmiddellijk. Als ze zich als een klein kind gedroeg, kon ze zo een behandeling krijgen. Ze zei me dat ze wou kijken of haar kinderen haar nog wat hadden laten weten, Ik trok mijn schouders op en zei: "val dood"!. Haar antwoord was dat dat voor haar onzeker was, maar voor mij een gegeven! En op betrekkelijk korte termijn. Ik ben toen buiten een sigaret gaan roken, de eerste na een maand.
Anders zouden er ongelukken gebeurd zijn...
Ik nam toen het besluit dat op een aanvaardbare termijn voor ons beiden deze relatie beter stopte. En dat ik daar ook werk van zou maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten