3 februari 2015. Vier uur in de ochtend. De wekker liep af.
Voor één keer heb ik eens doorgeslapen. Ik stond op en ging naar de andere kamer, en wekte mijn vriendin. Daarna ging het de trap af, richting badkamer en ik nam een verkwikkende douche. Toen ik uit de badkamer kwam stond mijn vriendin aan het keuken aanrecht, met een tas koffie, en de eerste sigaret van de dag.
Ik vroeg haar om zich klaar te maken, omdat ik graag op tijd zou vertrekken, en voor de files in Schiphol wou zijn. Ik kreeg een lodderige blik terug, maar ze ging wel naar de badkamer. Ik kleedde me aan, en begon de koffers in de wagen te stoppen. Rond kwart voor vijf reden we weg.
Aangekomen in Schiphol gingen we door naar de automatische bagageafgifte, wat een gigantische verbetering is. Je scant je boarding pass, het luik voor bagage gaat open, je plaatst je bagage in het luik, en klaar is kees. Het was nog te vroeg om naar de gate te gaan, dus gingen we een koffie drinken. Een half uurtje voor inscheping wandelden we door de beveiliging en naar de gate. Ik moet het ze nageven, de Nederlanders, al doe ik het niet graag, maar ze zijn efficiënt. Het inschepen verliep vlot, en we namen plaats op onze zeteltjes. Ik nestelde me zo comfortabel als mogelijk, en na een paar hindernissen, zoals het 'verwijderen van ijs op de vleugels', stegen we dik een uur later dan voorzien op. 11 uur later landden we op Curaçao, om half vier namiddag lokale tijd. Ook daar was alles goed geregeld. De hostess van het reisagentschap wachtte ons op, vinkte onze namen af, en op een kwartiertje tijd zaten we op de bus richting resort, een vijf sterren all inclusive hotel. Mijn vriendin kwam terug tot leven, en haar enthousiasme gaf me wat hoop dat deze vakantie onze relatie terug wat leven zou inblazen. IJdele hoop zou achteraf blijken.
Na een half uurtje, en verschillende stops aan andere hotels kwamen we aan 'onze' eindbestemming. De bagage werd voor ons gelost, terwijl het personeel van het resort ons ontving met meer dan één glas champagne en wat hapjes. De hotel check inn verliep vlotjes, en na een half uurtje waren we op onze kamer. We trokken wat luchtige kledij aan, en gingen op verkenning. Die begon aan de cocktailbar, en eindigde behoorlijk dronken rond een uur of elf 's avonds, na een zalige maaltijd, weggespoeld met flink wat cocktails.
De volgende ochtend was ik al vroeg wakker. Om half zes... Ik nam een douche, trok een short en een t-shirt aan en keek eens naar mijn vriendin, die nog geen teken van leven gaf.
Ik trok de deur van de kamer achter me dicht en wandelde om iets na zes naar de koffiebar, die om zes uur opende, bestelde een ristretto, en genoot samen met nog enkele andere vroege gasten van de verkwikkende koffie. Tegen een uur of half acht wandelde ik terug naar de kamer, wekte mijn vriendin, wenste haar een gelukkige verjaardag, en moest vaststellen dat het enthousiasme van de vorige dag had plaats geruimd voor de bekende onverschilligheid. Ze nam een douche, en stilzwijgend namen we ontbijt.
De toon was gezet voor de verdere vakantie. Na een uitgebreid ontbijt sloeg bij mij de vermoeidheid weer toe. Ik schreef dit toe aan de lange vlucht van de dag ervoor, en de hoop cocktails die we verwerkt hadden. De droge hoest, waar ik al zolang mee kampte, bleef wel uit. De fut en de energie waar ik wat op had gehoopt ook. De vakantie was niet echt een denderend succes. Ondanks de paradijselijke locatie, en het schitterend hotel, was er niet echt terug een klik tussen mijn vriendin en mezelf. Ook de vermoeidheid die me intussen al maanden opspeelde verdween niet.
De hoest keerde terug, en ik had regelmatig stekende pijn in de borstkas, daar waar mijn hart zat. Ik trachtte dit te negeren, ik wou van de vakantie genieten, maar de pijn werd manifester en liet zich niet negeren. Mijn vriendin zag wel dat het me niet ging, maar negeerde me, en deed gewoon haar eigen ding. Wat een paradijselijke vakantie moest zijn was uiteindelijk voor mij een vakantie waar ik me moest doorslepen, en het bed op de kamer was meer mijn plaats dan de ligstoelen op het strand onder een palmboom met kokosnoten. Elke vorm van beweging was voor mij een opgave, en ik begon echt wel te beseffen dat dit niet normaal was. Ik besloot dan ook om na de vakantie terug te gaan naar mijn huisarts, en aan te dringen op verdere onderzoeken.
Negen dagen en honderden foto's verder landden we terug op Schiphol. In plaats van uitgerust en met opgeladen batterijen thuis te komen, voelde ik me totaal uitgeput, en had geen greintje energie. Ik belde mijn huisarts, en maakte een afspraak om de volgende dag op consultatie te komen.
De volgende dag ging ik dan ook op consultatie, en de diagnose was oververmoeidheid en jetlag. Ik kreeg een paar dagen rust, tot na het weekend. Ik verwittigde mijn werk en garandeerde hen dat ik de volgende week terug paraat zou zijn. Ik was ook paraat, die maandag. Fysiek aanwezig is eigenlijk een betere omschrijving. Ik voelde me totaal uitgeput. De honderden mails waar ik me moest door spartelen kwamen als een moloch op me af, ik vond de fut niet om in mijn gewoonlijke drive te komen. Ik hield het de werkweek uit, maar was blij dat het weekend er terug was.
Op het thuisfront bleven de huishoudelijke taken zich opstapelen. Mijn vriendin wentelde zich terug in het leed en het verdriet om haar overleden vader, en liet de hele huishoudelijke poespas nog steeds aan mij over. Na een weekend was en plas, koken en opruimen, ging ik op maandag terug werken. Met een gevoel van totale uitputting. De werkdag ging voorbij, maar echt productief was die niet. Ik kende mezelf zo niet, normaal had ik een gigantische drive om mijn job te doen. Ik besloot om de dag erna, dinsdag 24 februari 2015, mijn huisarts terug op te zoeken en aan te dringen op verder en dieper onderzoek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten