donderdag 8 oktober 2015

Bad news.

Dinsdag 24 maart 2015.

Dinsdagnamiddag, ik was alleen thuis. Mijn vriendin was naar haar hoorcolleges, en zou na de les met een paar medestudenten eerst nog wat gaan drinken, ter ere van de ene of andere verjaardag. Ik had in de namiddag wat op de chat gehangen met een paar vrienden, maar nu begon ik toch stilletjes aan zenuwachtig te worden. Vandaag zouden mijn resultaten van de biopsie bekend zijn, en alhoewel ik wel wist wat het verdict zou zijn, ergens leefde er toch nog een sprankje hoop op een niet kleincellige diagnose.
Rond een uur of vijf ging mijn mobieltje over.
Knäckebröd aan de lijn.
Met het verdict, direct, zonder er doekjes om te winden, zo had ik hem gevraagd met me om te gaan, en hij respecteerde dat.
Kleincellige longkanker. De meest agressieve vorm. Knäckebröd had gelijk een PET scan voor de volgende dag gepland, en een consultatie bij hem op donderdag.
De PET scan was nodig omdat deze vorm van kanker zeer makkelijk uitzaait, en een PET scan zou mogelijke uitzaaien aan het licht brengen.
BAM! en slik.
Ik was er op voorbereid, maar toch, het kwam als een mokerslag in mijn gezicht aan.
En ik wist wat de statistieken vertelden, en die waren echt niet rooskleurig.
Ik had even zoiets van 'Godverdomme, dit is niet rechtvaardig!'.Ik was boos, op alles en iedereen, op mezelf, op het gras in de tuin, op de overburen, op de kookpot in de afwasbak op het kussen in het salon, wat dan ook gelijk maar een stevige mep mocht incasseren.
Ik wou roepen, brullen en tieren, maar het enige wat ik eruit kreeg was een zielig gepiep, omdat de heesheid erger was geworden. Instant nog bozer, omdat ik niet kon roepen, tieren en brullen.
Het duurde even voor ik mezelf terug wat onder controle had, en eigenlijk was ik best wel opgelucht dat ik alleen thuis was, en me eens echt kon laten gaan. Bij zo een woedeaanval heb je liever geen pottenkijkers.
Er is niks gesneuveld, niks aan diggelen gegaan. Het kussen heeft alle meppen geïncasseerd, En toen mijn woede wegzakte, bleef er een leegheid achter. Langzaam drong de realiteit van de diagnose door.
Mijn tijd was ineens van +30 jaar teruggeschroefd naar een paar maanden, in het beste geval een paar jaar.
I'll have to kick the bucket, en op behoorlijk korte termijn. Het kussen dat de klappen had moeten incasseren werd mijn oorkussen, wat ik onder mijn hoofd plooide en me troost bracht, hoe vreemd dit ook mag klinken. Het is niet makkelijk om de emoties die toen door me heen gierden te beschrijven, of te duiden.
Honderdduizend dingen gaan op dat moment door je heen.
En net zoals ik eigenlijk wist wat de diagnose vandaag eigenlijk ging brengen, wist ik wat de uitslag van de PET scan zou zijn. Hoe graag ik wou afwijken van de 'standaards', een approach die ik professioneel altijd had aangehouden en me geen windeieren had gelegd, zo confronterend hard was de realiteit nu dat ik deze keer dit niet in de hand had, en ik eigenlijk met aan stellige zekerheid grenzende waarschijnlijkheid de statistieken die er lagen zou bevestigen. Die statistieken vertelden me dat ik met 83% zekerheid over een jaar voltooid verleden tijd zou zijn.
Mijn job was weggevallen, dus wat tot nog toe zin aan mijn leven had gegeven was niet meer. Op zo'n moment zoek ik naar een zinvolle invulling van de resterende tijd. Op welke manier ga ik om met de tijd die ik nog heb, en hoe ga ik ervoor zorgen dat die zinvol is, in eerste instantie voor de mensen die ik in mijn hart draag.
Op zo'n moment stel je alles in vraag. Je hersenen gaan in overdrive, je dieselmotor draait op kerosine.
Wat is mijn erfenis?
Wat wil ik nalaten, de futiele aardse verworvenheden niet in acht genomen? Waar wil ik nu naartoe? Welke boodschap draag ik uit, hoe ga ik die boodschap uitdragen, en hoe probeer ik de impact van die boodschap in te schatten?
Geloof me, het was geen makkelijk moment.
Ik voelde verdomd goed welke richting ik uit wou, alleen was het me niet duidelijk hoe ik daar moest geraken.
Ik wou mensen wakker schudden, ze eventjes uit hun rollenpatroon halen, uit de hectiek van het dagelijkse leven, en ze een rustpunt bieden. Het o zo noodzakelijke rustpunt, en voorkomen dat ze werden gedwongen tot dat rustpunt, voor het te laat was. Voor mij was het eigenlijk te laat. Ik had steeds de focus gelegd op werken, presteren, het beter doen dan de mediaan, en daarvoor heel veel echt belangrijke dingen geparkeerd. Tijd doorbrengen met die mensen die echt belangrijk voor me waren bijvoorbeeld.
De aanleg van het terras dat mijn zus al zo lang wou maar steeds om een hoop drogredenen werd uitgesteld. Misschien moest ik dat haar gewoon door haar strot rammen.
Mijn ouders, die er elke seconde van de dag voor me stonden, die nog meer dan ikzelf de pijn ondergingen van de eindigheid van het bestaan, en er keihard mee geconfronteerd werden. Mijn vriendin, van wie ik uiteindelijk de oprechtheid van haar zogenaamde liefde voor mij in vraag durfde te stellen.
Als je de dood in de ogen kijkt gaan er zoveel dingen door je heen. Je eigen ik is plots niet meer echt belangrijk, wel de mensen die om je geven, en om wie je zelf om geeft. In een paar seconden vallen de schellen van je ogen, je hebt geen tijd meer voor 'ja maar misschien bekijk je hem of haar verkeerd'.
Die bewuste dinsdag, die 24 maart 2015, was een milestone in mijn leven. De franje is weggevallen, de schone schijn verdwenen. Wat overbleef was puur, echt en hard, keihard. Toen heb ik besloten te zeggen wat ik denk en voel, no matter what. Als ik voor één mens voor één minuut het verschil zou kunnen uitmaken was mijn 'aardse bestaan' zinvol.
Ik tekende toen het pad uit dat ik vandaag bewandel. En voor een aantal mensen was ik de wake up call blijkt nu. De PET scan mocht me eender wat vertellen, ik zou er vrede mee hebben. De woede had plaats geruimd voor een bizarre vorm van vredigheid. Met het oorkussen onder mijn hoofd viel ik op de zetel in slaap. Het was na middernacht. Mijn vriendin was nog steeds niet thuis, maar ik voelde me niet alleen.
Ik besefte dat eerlijkheid ontwapend werkt.
En bevrijdend. Voor mezelf, en voor iedereen die echt om me gaf.
Ik zou mijn verhaal eerlijk brengen. Hoe hard dat ook mocht zijn.
No mercy.
Vooral voor mezelf.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten